Een beetje een gekke vraag op het eerste gezicht, maar niet helemaal uit de lucht gegrepen. Want in een babbeltje met een deelneemster net voor mijn workshop begint, vertelt ze dat ze vriendinnen had proberen te overtuigen om mee te doen, maar dat de term 'helend' hen afschrikte. Alsof er iets 'mis' met je moet zijn' om te mogen/kunnen deelnemen aan een workshop helend schrijven ... Alsof er iets te fixen is.

Het is een misvatting die de term 'helend' zou kunnen oproepen. Dat je 'kapot' (zo verwoordde het ook ooit iemand, echt waar 😯!) moet zijn om te mogen deelnemen.

Laat me je meteen geruststellen. Je hoeft niet 'kapot' te zijn. Noch gebroken. ✴️

De mooiste (en voor mij meest kloppende) omschrijving voor helend schrijven is die gegeven door een deelneemster aan een workshop in juni vorig jaar: dat het op de koffie gaan is met je ziel.

Je zou het dus ook zielschrijven kunnen noemen. Of het hippere 'soul writing' dat ik soms lees. Of schrijven vanuit het hart. Het zijn synoniemen voor hetzelfde: namelijk schrijven gebruiken als middel om in contact te komen met je essentie. Met wat je op dat moment voelt. Met wat er in je leeft. Want we denken en voelen veel, maar er is veel ruis (denk gsm, drukke levens, andere afleidingen). We besteden niet altijd veel aandacht aan wat we écht denken en voelen. Omdat er geen tijd is. Omdat er geen goesting is. Omdat er angst is ...

Schrijven helpt om stil te staan. Om te voelen. Om tot inzicht te komen. Om klaarheid te scheppen. En is daardoor helend. Maar er is ook wetenschappelijk onderzoek dat aantoonde dat schrijven over negatieve gebeurtenissen en trauma's ook je fysieke gezondheid verbetert. Met zotte resultaten als in astmapatiënten die een 19% grotere longfunctie kregen, doktersbezoeken die met 50% daalden en een lagere bloeddruk en hartslag.

Ongelofelijk straffe resultaten, toch? Ik kan het nauwelijks bijna zelf vatten.

Wel ervaar ik workshop na workshop na workshop (en dan schrijven we niet altijd over moeilijkheden) - dat het iets met mensen doet. Dat het iets in gang zet. Dat ze er deugd van hebben.

En die mensen die zijn in mijn ogen niet 'kapot'. Zoekend, vaak. Dat wel. Nieuwsgierig ook. Op het pad van persoonlijke groei: sowieso. Stuk voor stuk fijne mensen. Met uiteenlopende beroepen. Met uiteenlopende levensverhalen. Met uiteenlopende interesses. Behalve dan de interesse voor schrijven. Die hebben ze allemaal gemeen. Als tiener schreven ze dagboeken vol. Of ze ontdekten recent het schrijven. Of ze zijn gewoon benieuwd naar wat het hen zou kunnen brengen.

Ben of ken jij ook zo iemand? Heel welkom om eens te komen ervaren! Dat kan gratis op de online kennismakingsworkshop van één uurtje (maandelijks) of op de online workshop van een halve dag. Of voor wie meteen durft te springen: een live bijeenkomst van een of twee dag(en). Welkom welkom!

Wie mij al wat langer volgt, weet dat ik al sinds dit voorjaar op zoek ben naar een job. En die job die … kwam maar niet. Soms geraakte ik tot bij de laatste vier of vijf kandidaten, maar even vaak mocht ik zelfs niet eens op gesprek komen. Toen enkele deelnemers aan de retreat me bevroegen over mijn jobzoektocht, dacht iemand (maar dat zei ze pas na de retreat): ‘Waarom heeft ze een job nodig? Ze heeft er toch al één...’ Daarbij doelende op mijn werk als helend schrijven-begeleider.

Het begon me steeds meer te dagen dat ik misschien toch niet opnieuw op zoek moest gaan naar een halftijdse job (met de bijhorende voordelen van financiële zekerheid, structuur, sociaal contact en het gevoel dat ik nodig/nuttig ben). Maar dat ik écht mocht kiezen om opnieuw helemaal te springen als zelfstandige in hoofdberoep. Niet meer om levensverhalen van anderen op te schrijven (zoals ik van 2017 tem 2022 deed), maar om groepen en individuen te begeleiden in hun persoonlijke groei via het helend schrijven.

Wees maar zeker dat dat voor mij niet anders is. Het is opnieuw een sprong in het diepe. In het ongewisse. Met veel onzekerheden en vraagtekens.

Maar ik laat me begeleiden: door een netwerk van authentieke ondernemers, door een coach en ook mijn man is vaak een klankbord. Ik kijk mijn angsten in de ogen en zoek oplossingen voor mijn struikelblokken. En misschien blijkt dit maar een avontuur van korte duur te zijn. Blijkt het écht écht financieel niet leefbaar. Maar ik wil het avontuur wél aangaan. Ook al heb ik angst om te falen. Ook al heb ik schrik om jullie binnen anderhalf jaar te moeten mailen dat ik toch opnieuw kies voor een halftijdse job. Of misschien wel voor een voltijdse. Godbetert.

Maar héél véél in mij gelooft ook dat ik met helend schrijven écht op mijn pad zit. Ik voel dat ik er veel mensen mee kan helpen. Dat er echt nood aan is: aan stilstaan, vertragen, aan voelen wat er leeft, aan woorden geven aan wat je ziel te zeggen heeft. Dat maakt dat ik bijna niet anders kan dan opnieuw te springen. Het zou zonde zijn om de wereld mijn talent te ontzeggen, toch?  ​

Maakt persoonlijke groei je gelukkiger?

Die vraag hield me de voorbije weken – en als ik eerlijk ben zelfs al enkele maanden – bezig …

Ik hoopte dat ik volmondig ja op deze vraag zou kunnen antwoorden. ‘Tuurlijk, gij! Dat kan toch niet anders!’

Maar de realiteit is toch een beetje anders, want gelukkig ben ik bij momenten toch echt niet. En ik ben toch al een jaar of vijf erg bewust met persoonlijke groei en ontwikkeling bezig.

Niet dat ik me terug zou willen op-wikkelen. Nee, dat ont-wikkelen is zoveel interessanter, maar of het me gelukkiger maakt …?
​
Misschien zie ik niet genoeg wat die zelfinzichten me al gebracht hebben? Hoe ik misschien anders reageer dan vroeger als er ruzie is, bijvoorbeeld? Of hoe ik geduldiger en vriendelijker met de kinderen omga? Of hoe ik naar mezelf kijk? Ook al is het moeilijk om die milde en positieve bril op te zetten …

De vraag of die persoonlijke groei me gelukkiger maakt, kwam sterk opzetten in confrontatie met mensen die het pad van persoonlijke ontwikkeling niet of nauwelijks zijn ingeslagen – en no judgement to that! – maar die wel tevreden lijken. En ik schrijf bewust ‘lijken’., want als buitenstaander heb je vaak weinig zicht op hoe iemand zich diep vanbinnen voelt. Daarenboven vind ik het lastiger om écht contact te maken met mensen die niet met persoonlijke groei bezig zijn. Onze interesses verschillen vaak sterk waardoor ik ook moeilijker toegang krijg (of soms wil krijgen) tot hun binnenwereld.

Ik zou kunnen denken dat als er mij of iemand in mijn dichte omgeving iets ergs gebeurt, ik daar beter mee om zal kunnen.

Maar geef toe, hoe arrogant is het niet om dat te denken?

Ten eerste: misschien stel ik me wel (te) veel vragen als er iets met mij of een naaste zou gebeuren?
​
Ten tweede: ik hoop dat mensen die niet het pad van persoonlijke groei opgaan ook tools hebben om met moeilijkheden om te gaan. Misschien zijn het tools, zoals in slachtofferschap gaan of anderen de schuld geven? Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Het zou alleszins van weinig ‘persoonlijke ontwikkeling’ getuigen …

Als ik sommigen bezig zie en hoor, dan lijken ze gelukkiger dan ik. En dat vind ik confronterend, want ik doe zo hard mijn best – en dat is wel een thema bij mij – om mezelf te ont-wikkelen. Om mezelf graag te zien. Om te helpen dat anderen zich graag zien (o.m. door helend schrijven-activiteiten in de wereld te zetten).
​
En toch.

Toch vind ik ergens – en daar is die hoge lat (perfectionisme, ja dat is ook wel een dingetje 😁) – dat ik misschien te veel verwacht van die zelfontplooiing. Dat het me het ware geluk zou brengen. Uiteraard weet ik met mijn nuchter, rationeel verstand – dat ik ook nog heb, al probeer ik zoveel mogelijk mijn intuïtie te volgen – dat die verwachtingen te hoog liggen. Dat ‘gewoon ok’ ook al best fijn is. 

Daarom toetste ik mijn vraag even af bij twee vrouwen die ik begeleid bij het schrijven van hun boek. Het ene boek is de wereld al ingegooid. Aan het andere wordt nog geschreven. Beide vrouwen zetten in het verleden, maar ook nu nog in op persoonlijke groei.

Sabrina Duyck antwoordde op mijn vraag of het wel goed is om zo in je potjes te roeren (waardoor er vaak pijn en verdriet is – en dus ook ‘minder geluk’):
​
"Je doet er absoluut goed aan om in al jouw eigen potjes te roeren! Het lijkt inderdaad soms zo dat mensen die het niet doen misschien gelukkiger zijn, maar als je niet in staat bent om je ‘ongeluk, pijn en verdriet’ te voelen, hoe kan je dan echt je geluk voelen?
De weg die ik intussen aflegde wil ik niet opnieuw doen, maar ik ben ongelofelijk blij dat ik het gedaan heb … voor mezelf en vooral voor mijn kinderen! Ik kan een betere moeke zijn dan ik ooit zou geweest zijn. ❤
DANK JE EVELINE, fijn mens, lieve vrouw…!"         
 
Toen ik het er met Brigitte over had, zei ze iets gelijkaardigs. 

Weet je wat het is met persoonlijke ontwikkeling? Je integreert inzichten, waardoor je zou vergeten hoe je vroeger handelde, dacht of sprak. Het is zoals zout in water doen. Je ziet het niet meer, maar als je ervan proeft, smaak je het wel.

En weet je wat het nog meer is? Die persoonlijke groei is nooit gedaan. Het is een spiraal – een beeld dat ik las in het boek van Sabrina: je komt soms dezelfde obstakels tegen, maar hogerop in de spiraal. Maar doordat je als mens bent gegroeid, herken je ze sneller en kan je er beter mee om.  
​
Ik heb ook ingezien dat een aantal eigenschappen bij me horen (onzeker, kritisch, gevoelig, snel dingen persoonlijk nemen, me minderwaardig voelen), maar dat ze me ook al hebben geholpen en dat het belangrijk is ze te omarmen in plaats van ertegen te vechten. In de opleiding intuïtief schrijven deden we een voice dialogue-oefening daarop, namelijk een bedankspeech schrijven aan een eigenschap die te lang aan het roer van je ‘bedrijf’ heeft gestaan. Een zalige oefening die ik zeker in een van de komende workshops, schrijftrajecten, weekends of retreats ga integreren.

Maar goed. Terug naar de beginvraag: maakt persoonlijke groei je gelukkiger?

Ik vond een antwoord in de veda’s, klassieke Indiase wijsheidsteksten uit het hindoeïsme.

“Het verhaal van de mens is het verhaal van innerlijke zelfontplooiing, van Zelfrealisatie, van verlichting. Indien je je hele leven probeert allerlei doelen te bereiken die daaraan voorbijgaan, gedraag je je als een klein kind dat zandkastelen op het strand bouwt. Als de vloed komt, wordt alles weggespoeld en blijft er niets van over. Het enige wat overblijft zijn je onwetende, eenzame en onvervulde verlangens. Maar als je het spirituele pad bewandelt en aandacht geeft aan innerlijke groei en meer liefde voor jezelf, geef je aandacht aan een heel belangrijke reis en aan de belangrijkste activiteit in je leven.” (Sri Vasudeva)
​
Kortom: ik ben goed bezig, want bezig aan de belangrijkste activiteit van mijn leven 😉 En dat inzicht … kijk, dat maakt me nu gelukkig, zie! 😉

En jij? Ben jij gelukkig? Ben je gelukkig geworden eens je je echt bewust met persoonlijke groei bent gaan bezighouden? Of niet echt. Wat brengt persoonlijke groei je? 

Ik ben heel benieuwd! 

Een eigen boek
Dan volgde een moeilijke zoektocht naar een uitgever, maar eenmaal die gevonden kwam alles in een stroomversnelling en werd haar boek in december 2021 gedrukt.​In volle lockdown kreeg ik in het voorjaar van 2020 de eerste hoofdstukken doorgemaild. Ik gaf feedback, zij corrigeerde en stuurde me enkele weken tot maanden later de verbeterde hoofdstukken door en de nieuw geschrevene. Zo werkten we gestaag verder.

Tot eind december het boek helemaal op punt stond.📔
​

Dus voor wie zich misschien al begon zorgen te maken … Ik blijf nog wel even zelfstandige! Ik wil mezelf nog de tijd geven om minstens dat coachingsluik uit te testen. En het helend schrijven verder uit te bouwen. Want ik voel dat daar mijn hart ligt. Mijn weg. Dat mijn ziel daar blij van wordt …
 
Tot slot … nog een laatste lijstje. 😁🤘Met wat er de komende maanden te doen is:

• Weekend helend schrijven – vrijdag 26 november 18 uur tem zondag 28 november 16 uur – Oude Abdij Drongen – thema: loslaten en verlangen (er zijn nog twee of drie plaatsjes vrij)
• Workshop helend schrijven – dinsdag 21 december van 14 tot 17 uur – Saam Gent – thema: Schrijf het jaar uit
• Workshop Bye 2021, hello 2022 – dinsdag 28 december van 10 tot 17 uur – ‘tHOF Drongen – thema: loslaten en verlangen
• Workshop helend schrijven - maandag 21 maart 2022 van 14 tot 17 uur - Gent/Drongen - thema: van winter naar lente
• Weekend helend schrijven – vrijdag 25 maart 18 uur tem zondag 27 maart 16 uur – Menas Aalter – thema: nog te bepalen 
• Retreat helend schrijven – zondag 19 juni 14 uur tem donderdag 23 juni 16 uur – Cugnon – thema: ontdek de vier oerelementen in jezelf 

 
Nog op de planning:

• Tweedaagse opleiding ‘je verhaal in een structuur’ (voor wie wil weten waarover we het hebben, kan hier een kijkje nemen)
• Schrijftraject ‘ontdek de 4 oerelementen in jezelf’ (wellicht vanaf januari)

 
Sowieso kan je bij mij ook nog terecht voor:

• Schrijfbegeleiding
• Je biografie of boek (mag ook niet-biografisch zijn, bijvoorbeeld een boek over spiritualiteit, …)

Voor wie graag snel op de hoogte is van workshops, retreats en nieuwtjes is de inspiratiemail interessant. Inschrijven kan via Contact/inspiratiemail. 

Voor wie me rechtstreeks wil aanschrijven: één adres: [email protected].

Inspirerende groeten,
Eveline​

Eindelijk in handen
Ik ben nog niet goed en wel geparkeerd of Leo komt al de garage binnengestapt met een laag karretje. “Dag Eveline, hier kan je de boeken opzetten! Wij gebruiken dat voor onze boodschappen, zodat we ze niet hoeven te dragen.” Ik twijfel even – want, hé – zo’n doos met veertien boeken is toch niet zo zwaar, maar ik voel ze al snel wegen in mijn handen en beslis dan om ze toch maar op het karretje te plaatsen. Hulpmiddelen zijn er om te gebruiken, toch?

Ik stap met Leo de lift in. Céline Snauwaert sluit aan. Zij is fotografe – onder meer bij ingrijpende levensmomenten en uitvaarten – en zette een project op poten waarbij ze initiatieven in beeld brengt die herinneringen vastleggen en afscheid nemen, zoals iemand die grafzerken beitelt, bijzondere bloemstukken maakt of rouwjuwelen ontwerpt. Of zoals ik: levensverhalen vastlegt.

Eenmaal in hun appartement ontvangt Simone me met open armen. Het is een blij weerzien, want het voorbije half jaar zag ik Leo en Simone soms wel twee halve dagen per maand en nu hadden we elkaar een maand niet gezien of gehoord (de tijd om de boeken te drukken en te verzenden én een geschikte datum te vinden). Op tafel staan de glazen al klaar. Simone haalt de fles prosecco uit de frigo. Maar vooraleer we klinken, willen ze weten waarop – en vooral dan hoe ‘hun boek’ eruitziet. Gerommel in de lade om twee aardappelmesjes te zoeken. Ah. Gevonden. En dan voorzichtig de dozen openen..

“Wauw, dat ziet er goed uit!”, reageert Simone wanneer ze een boek uit de verpakking haalt. “Het is een mooi groen.”

‘Zo schoon’, zegt Leo ontroerd. Ze hadden het boek nochtans al in pdf-vorm gezien, om de onderschriften van de foto’s na te kijken. “Zo’n boek in je handen houden, is toch anders dan op de tablet bekijken”, zegt Leo. En hij vervolgt trots: “Dit was het boek dat we voor ogen hadden. Waar we samen zeven maanden aan hebben gewerkt."

"We zijn echt heel blij", zegt Simone waarop ze me een dikke knuffel en kus geeft.

​“Ja, bijzonder blij”, bevestigt Leo. “Zo’n boek laten schrijven is een avontuur waarin je instapt en waarvan je niet goed weet waar het je brengt.”
​
“Dat klopt, je weet inderdaad niet welke herinneringen naar boven komen en wat die herinneringen met je zullen doen”, antwoord ik. Leo gaat verder: “Maar we zijn content dat we het avontuur zijn aangegaan! We hebben – door aan jou te vertellen – meer vrede met bepaalde situaties. En Simone en ik hebben ook veel gepraat. Niet alleen over vroeger, maar ook over hoe we nu de dingen aanpakken.”
​
Wat zal jullie kinderen en kleinkinderen het meeste verbazen?”, pols ik. “Hoe ik overleefde als kind na de dood van mijn moeder en de pilotenopleiding die ik volgde. Daarover heb ik mijn kinderen nooit iets verteld”, antwoordt Leo ogenblikkelijk. “Bij mij over waarom het tussen mij en mijn moeder niet klikte”, zegt Simone. “Dat voelden en zagen de kinderen wel, maar ze wisten niet waarom.”

De 1500 exemplaren van Zeg maar Marc die al meer dan twaalf maanden bij ondernemer op rust Marc Van Wiemeersch thuis in dozen lagen, mochten het zonlicht zien. Ein-de-lijk! De grote boekvoorstelling in de KBC-toren die gepresenteerd zou worden door niemand minder dan Karl Vannieuwkerke was gepland voor maart 2020, maar daar stak dat vieze virus een stokje voor. De datum werd verplaatst naar eind oktober “want dan zouden we daar al vanaf zijn, toch?” Niet dus!

Begin van dit jaar werd Pinksteren naar voor geschoven, maar uiteindelijk werd het weekend van 11 en 12 juni geprikt. “Want dan zou er toch al meer mogelijk zijn, toch?” En dat was gelukkig zo … oef! 

Fietsen voor het goede doel
En Marc zou Marc niet zijn mocht hij het niet ‘groots’ zien. Hij ging de uitdaging aan om 24 uur lang te fietsen. En dat fietsen en de opbrengst van de boeken was niet ter zijner eer en glorie, maar die van twee goede doelen: Levensloop en Kom op tegen Kanker. Die waren natuurlijk niet ‘zomaar’ gekozen. In het boek van Marc lees je waarom ...
​
Op vrijdag 11 juni om 15 uur begon Marc aan zijn fietsuitdaging, die hij deels binnen (op rollen) en deels buiten (tourtjes van tien kilometer) zou afwerken. Tussen 17 en 18 uur fietste ik mee op rollen om hem een hart onder de riem te steken. Onderwerp van het boek en auteur broederlijk naast elkaar …

Interview geven
Enkele aanwezigen vroegen een handtekening – die ik met veel schwung gaf 😊 – en ik werd ook nog geïnterviewd door Herman Verbruggen – Marcske van de populaire reeks FC De Kampioenen – die de boeken aan de man probeerde te brengen. Hij vroeg hoe ik het schrijven van het boek had aangepakt. Ik vertelde dat ik Marc eerst de opdracht had gegeven om zijn leven te inventariseren in schijven van tien jaar. Marc zette dat op papier en die tekst was het uitgangspunt om hem (figuurlijk 😉) de kleren van het lijf te vragen, want Marc is geen man van veel woorden.
​
Ik gaf ook aan dat het soms zoeken was om in gevoelige kwesties genuanceerd te blijven zonder de waarheid geweld aan te doen. Dan wikten en wogen we werkelijk echt woord. Daarna was het een kwestie van

• schrijven, schrijven en nog eens schrijvne
• finetunen
• aftoetsen bij Marc en eventueel wijzigen/aanvullen
• anekdotes zoeken en uitschrijven
• eindredactie doen
• foto’s selecteren
• een uitgeverij zoeken
• getuigenissen verzamelen voor de citaten
• het vormgeefproces opvolgen

​
Zowat een heel jaar nam dat alles in beslag. Ik denk zo’n twintig bijeenkomsten met Marc en vele vele vele uren achter de computer. Ja, je leest het goed. Een heel jaar! Niet alle maanden even intensief, maar toch een heel jaar. Een boek schrijven kost tijd!

Maar het resultaat …
dat mag er echt zijn.

Ik ben er trots op.
Bijzonder trots.

Laatste tien kilometer
Terug naar de fietsuitdaging dan. Zaterdagnamiddag fietste ik de laatste tien kilometer mee. Marc fietste nog vlotjes, al gaf hij toe wat pijn aan het zitvlak te hebben. Maar aan opgeven had hij nog geen seconde gedacht. Ik vermoed zelfs dat dat woord niet in zijn woordenboek staat. Of in de loop van zijn leven al is geschrapt. 😉 Bij zijn aankomst vormden de aanwezigen een erehaag met hun fiets in de lucht. Een emotioneel moment voor Marc – die geflankeerd door zijn twee kleinkinderen en hun fiets – geen woord meer kon uitbrengen.

Niet-onbelangrijke PS
Wie graag de kracht van het helend schrijven wil ontdekken, is welkom nu maandag 21 juni van 14 tot 17 uur. In het helend schrijven ligt de klemtoon niet op het ‘literair mooi’ of ‘juist’ schrijven, maar gebruiken we onze pen om te ontdekken wat er in ons leeft. We zetten ons leven ‘al schrijvend’ in beweging.

We komen samen in de inspirerende Sarnelli-zaal van de Clemenspoort (Overwale 3) in Gent. Dat centrum ligt op loopafstand (5 minuutjes) van station Gent Sint-Pieters (waar je meteen ook makkelijk kunt parkeren als je met de auto zou komen).

Inschrijven door een e-mail te sturen ten laatste tegen zondagavond 20 juni om 24 uur en 47 euro over te schrijven op BE31 8915 0431 7255.

Opgelucht’, ‘plezant’, ‘intensief’ en ‘uitdagend/onwennig’. Die woorden gaven de vier deelnemers van mijn schrijfgroep ‘autobiografisch schrijven’ terug na de eerste samenkomst van een halve dag. De haiku die ik schreef over deze samenkomst was

Echt van start gegaan
wat gaat dit alles geven
fijn begeleiden.

Kortom: een tevreden schrijfcoach!

Herinneringen opschrijven

Ook de vier deelnemers (allemaal vrouwen 😊) moesten een haiku uit hun pen schudden. Maar dan één die gelinkt was aan een herinnering rond ‘spelen 3-10 jaar’ waarover ze hadden geschreven: één keer schreven ze in de hij/zij-vorm in de tegenwoordige tijd en één keer in de hij/zij-vorm in de verleden tijd. En nadien kijken, voelen, ervaren of die perspectiefwissel iets deed. Want dat is wat autobiografisch schrijven wil bereiken: beweging in je verhaal brengen!

​
Opleiding autobiografisch schrijven

​Deze schrijfgroep startte ik op naar aanleiding van de opleiding ‘autobiografisch schrijven’ die ik momenteel volg aan het Instituut voor Biografiek in Nederland. Waarom daar? Wel, omdat er in België (nog) geen enkel instituut, vormingscentrum of school een opleiding heeft waar de biografie van mensen zo centraal staat. Die Nederlanders, toch! Wat zijn ze toch op veel dingen ‘voor’ op ons, Belgen! En in dit vakgebied (de biografiek!) nog niet zo’n klein beetje, want het Instituut blaast dit jaar 25 kaarsjes uit.

​Schrijfgroep

Goed. Terug naar de opleiding autobiografisch schrijven. Die opleiding vroeg om meteen al het geleerde in de praktijk te brengen en dus een schrijfgroepje op te richten. Best wel spannend, want ik begeleidde nog nooit eenzelfde groep mensen langer dan één namiddag en hier is het de bedoeling dat ik deze geweldige vrouwen zes keer een halve dag samenbreng.
​
Tegelijkertijd voelde het ook ongelofelijk vertrouwd, want deze opleiding leunt aan bij wat ik doe in mijn workshops ‘helend schrijven’ die ik bij elke seizoenwissel organiseer. De eerstvolgende workshop ‘helend schrijven’ is trouwens op maandagnamiddag 21 juni in de Clemenspoort in Gent en wat nog beter is – er zijn nog plaatsen vrij. In november is er zelfs een heus weekend ‘helend schrijven’ (klik hier als je het evenement op Facebook wil bekijken). Daar gaan we niet alleen schrijven, maar is er ook tijd en ruimte voor een loslaatritueel, een workshop ‘clownerie/bevrijd je innerlijke kind, meditatie en ontspanning.


Wat is autobiografisch schrijven?

​Het opzet van deze opleiding en dus ook van de schrijfgroep is wat anders dan de workshops/het weekend ‘helend schrijven’, maar dit delen ze alvast: het schrijven wordt als middel gebruikt! Niet de vorm staat centraal (het moet niet literair zijn; je hoeft niet te kunnen schrijven!), maar de inhoud. Het schrijven wordt gebruikt om naar binnen te keren.

Deze samenkomst koos ik ervoor om terug te keren naar de kindertijd. De deelnemers haalden herinneringen op aan zowel spelen en leren in de periode tussen 3 en 14 jaar. Eerst brainstormden ze op papier rond dat thema en nadien kozen ze er één herinnering uit om feitelijk zintuiglijk te beschrijven. Dat betekent dat je niet analyseert, maar zo schrijft dat mensen heel goed kunnen ‘meeleven’ met wat je schrijft (doordat je schrijft wat je voelt, proeft, ruikt, hoort en ziet). Nadat ze geschreven hebben, mogen mensen voorlezen wat ze hebben geschreven. Ze luisteren naar hun tekst (tijdens het voorlezen) en ook naar de teksten van anderen. Feedback geven doen we (voorlopig) nog niet. Alleen een simpel ‘dank je wel’. Gewoon het verhaal laten zijn. Het verhaal voor zich laten spreken. Dat is zoo belangrijk!

Verschil tussen zeggen en schrijven
​Ik liet de deelnemers ook het verschil ervaren tussen ‘zeggen’ en ‘schrijven’, waarbij ik hen hun adres liet uitspreken enerzijds en heel traag liet opschrijven anderzijds. Een deelneemster zei dat ze bij het schrijven onmiddellijk veel meer beelden voor zich zag. Een ander voelde onmiddellijk door het op te schrijven dat ze toestemming gaf om in die herinnering te duiken. Nog iemand anders kwam pas bij het schrijven op de postcode (waar ze al pratend niet was opgekomen) én zag ook betekenis tussen het adres waar ze nu woont en waar ze vroeger als kind woonde. Magisch, vind ik dat, om dat als schrijfcoach mee te maken. Als daar – floep – uit het niets, een inzicht verschijnt. Zin. Betekenis. Ik hoop het de komende samenkomsten nog mee te maken. Ik houd jullie met veel plezier op de hoogte.
 

Wil je graag een mailtje in je mailbox als er een nieuw blogje verschijnt? Of weten welke workshops, weekends en opleidingen Boek van mijn Leven organiseert? Ja? Schrijf je dan in op de inspiratiemail. Die komt wanneer ik euh … inspiratie heb. Dat kan om de drie weken zijn. Soms eens om de drie maanden. Maar zeker niet om de drie dagen. ;-)


*Denk je nu? Potverdekke … zo’n schrijfgroepje dat is ‘gelijk iets voor mij’?
Laat dan zeker iets weten, want ik hoop in het najaar opnieuw met een schrijfgroep op weg te gaan.
​