Maakt persoonlijke groei je gelukkiger?

Maakt persoonlijke groei je gelukkiger?

Die vraag hield me de voorbije weken – en als ik eerlijk ben zelfs al enkele maanden – bezig …

Ik hoopte dat ik volmondig ja op deze vraag zou kunnen antwoorden. ‘Tuurlijk, gij! Dat kan toch niet anders!’

Maar de realiteit is toch een beetje anders, want gelukkig ben ik bij momenten toch echt niet. En ik ben toch al een jaar of vijf erg bewust met persoonlijke groei en ontwikkeling bezig.

Niet dat ik me terug zou willen op-wikkelen. Nee, dat ont-wikkelen is zoveel interessanter, maar of het me gelukkiger maakt …?
​
Misschien zie ik niet genoeg wat die zelfinzichten me al gebracht hebben? Hoe ik misschien anders reageer dan vroeger als er ruzie is, bijvoorbeeld? Of hoe ik geduldiger en vriendelijker met de kinderen omga? Of hoe ik naar mezelf kijk? Ook al is het moeilijk om die milde en positieve bril op te zetten …

Opletten voor arrogantie

De vraag of die persoonlijke groei me gelukkiger maakt, kwam sterk opzetten in confrontatie met mensen die het pad van persoonlijke ontwikkeling niet of nauwelijks zijn ingeslagen – en no judgement to that! – maar die wel tevreden lijken. En ik schrijf bewust ‘lijken’., want als buitenstaander heb je vaak weinig zicht op hoe iemand zich diep vanbinnen voelt. Daarenboven vind ik het lastiger om écht contact te maken met mensen die niet met persoonlijke groei bezig zijn. Onze interesses verschillen vaak sterk waardoor ik ook moeilijker toegang krijg (of soms wil krijgen) tot hun binnenwereld.

Ik zou kunnen denken dat als er mij of iemand in mijn dichte omgeving iets ergs gebeurt, ik daar beter mee om zal kunnen.

Maar geef toe, hoe arrogant is het niet om dat te denken?

Ten eerste: misschien stel ik me wel (te) veel vragen als er iets met mij of een naaste zou gebeuren?
​
Ten tweede: ik hoop dat mensen die niet het pad van persoonlijke groei opgaan ook tools hebben om met moeilijkheden om te gaan. Misschien zijn het tools, zoals in slachtofferschap gaan of anderen de schuld geven? Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Het zou alleszins van weinig ‘persoonlijke ontwikkeling’ getuigen …

De vraag of die persoonlijke groei me gelukkiger maakt, kwam sterk opzetten in confrontatie met mensen die het pad van persoonlijke ontwikkeling niet of nauwelijks zijn ingeslagen"

Niets is wat het lijkt

Als ik sommigen bezig zie en hoor, dan lijken ze gelukkiger dan ik. En dat vind ik confronterend, want ik doe zo hard mijn best – en dat is wel een thema bij mij – om mezelf te ont-wikkelen. Om mezelf graag te zien. Om te helpen dat anderen zich graag zien (o.m. door helend schrijven-activiteiten in de wereld te zetten).
​
En toch.

Toch vind ik ergens – en daar is die hoge lat (perfectionisme, ja dat is ook wel een dingetje 😁) – dat ik misschien te veel verwacht van die zelfontplooiing. Dat het me het ware geluk zou brengen. Uiteraard weet ik met mijn nuchter, rationeel verstand – dat ik ook nog heb, al probeer ik zoveel mogelijk mijn intuïtie te volgen – dat die verwachtingen te hoog liggen. Dat ‘gewoon ok’ ook al best fijn is. 

Het lijkt inderdaad soms zo dat mensen die het niet doen misschien gelukkiger zijn, maar als je niet in staat bent om je ‘ongeluk, pijn en verdriet’ te voelen, hoe kan je dan echt je geluk voelen?" (Sabrina Duyck)

Antwoorden zoeken bij anderen

Daarom toetste ik mijn vraag even af bij twee vrouwen die ik begeleid bij het schrijven van hun boek. Het ene boek is de wereld al ingegooid. Aan het andere wordt nog geschreven. Beide vrouwen zetten in het verleden, maar ook nu nog in op persoonlijke groei.

Sabrina Duyck antwoordde op mijn vraag of het wel goed is om zo in je potjes te roeren (waardoor er vaak pijn en verdriet is – en dus ook ‘minder geluk’):
​
"Je doet er absoluut goed aan om in al jouw eigen potjes te roeren! Het lijkt inderdaad soms zo dat mensen die het niet doen misschien gelukkiger zijn, maar als je niet in staat bent om je ‘ongeluk, pijn en verdriet’ te voelen, hoe kan je dan echt je geluk voelen?
De weg die ik intussen aflegde wil ik niet opnieuw doen, maar ik ben ongelofelijk blij dat ik het gedaan heb … voor mezelf en vooral voor mijn kinderen! Ik kan een betere moeke zijn dan ik ooit zou geweest zijn. ❤
DANK JE EVELINE, fijn mens, lieve vrouw…!"         
 
Toen ik het er met Brigitte over had, zei ze iets gelijkaardigs. 

Zoals zout in het water

Weet je wat het is met persoonlijke ontwikkeling? Je integreert inzichten, waardoor je zou vergeten hoe je vroeger handelde, dacht of sprak. Het is zoals zout in water doen. Je ziet het niet meer, maar als je ervan proeft, smaak je het wel.

En weet je wat het nog meer is? Die persoonlijke groei is nooit gedaan. Het is een spiraal – een beeld dat ik las in het boek van Sabrina: je komt soms dezelfde obstakels tegen, maar hogerop in de spiraal. Maar doordat je als mens bent gegroeid, herken je ze sneller en kan je er beter mee om.  
​
Ik heb ook ingezien dat een aantal eigenschappen bij me horen (onzeker, kritisch, gevoelig, snel dingen persoonlijk nemen, me minderwaardig voelen), maar dat ze me ook al hebben geholpen en dat het belangrijk is ze te omarmen in plaats van ertegen te vechten. In de opleiding intuïtief schrijven deden we een voice dialogue-oefening daarop, namelijk een bedankspeech schrijven aan een eigenschap die te lang aan het roer van je ‘bedrijf’ heeft gestaan. Een zalige oefening die ik zeker in een van de komende workshops, schrijftrajecten, weekends of retreats ga integreren.

Weet je wat het is met persoonlijke ontwikkeling? Je integreert inzichten, waardoor je zou vergeten hoe je vroeger handelde, dacht of sprak. Het is zoals zout in water doen. Je ziet het niet meer, maar als je ervan proeft, smaak je het wel"

Wijsheid uit India

Maar goed. Terug naar de beginvraag: maakt persoonlijke groei je gelukkiger?

Ik vond een antwoord in de veda’s, klassieke Indiase wijsheidsteksten uit het hindoeïsme.

“Het verhaal van de mens is het verhaal van innerlijke zelfontplooiing, van Zelfrealisatie, van verlichting. Indien je je hele leven probeert allerlei doelen te bereiken die daaraan voorbijgaan, gedraag je je als een klein kind dat zandkastelen op het strand bouwt. Als de vloed komt, wordt alles weggespoeld en blijft er niets van over. Het enige wat overblijft zijn je onwetende, eenzame en onvervulde verlangens. Maar als je het spirituele pad bewandelt en aandacht geeft aan innerlijke groei en meer liefde voor jezelf, geef je aandacht aan een heel belangrijke reis en aan de belangrijkste activiteit in je leven.” (Sri Vasudeva)
​
Kortom: ik ben goed bezig, want bezig aan de belangrijkste activiteit van mijn leven 😉 En dat inzicht … kijk, dat maakt me nu gelukkig, zie! 😉

En jij? Ben jij gelukkig? Ben je gelukkig geworden eens je je echt bewust met persoonlijke groei bent gaan bezighouden? Of niet echt. Wat brengt persoonlijke groei je? 

Ik ben heel benieuwd!