"DIT ZIJn koesterboeken"

Tussen de anonieme alcoholisten “de drankzuchtig is een zieke die kan geholpen worden” en de stad Bilzen met bloesemtochten die je onder meer met een golfwagentje kunt afleggen. Dat waren mijn buren in de Limburghal van vrijdag 22 tot en met zondag 24 maart. En niet te vergeten: de sympathieke vertegenwoordigsters van The Aloë Vera Company.

 Geleerd
-Dat de lettergrootte van de vraagjes die ik bezoekers aanbood, te klein was. “Oei, dat kan ik niet lezen. Even mijn bril nemen”, was een veelgehoorde zin.
-Dat je de organisator niet altijd mag geloven. Hij voorspelde 3000 tot 4000 bezoekers, maar ik denk dat er hoop en al duizend afkwamen.
-Dat mensen chocotofs nemen zonder dat te vragen (en dat is ok natuurlijk, daarvoor lagen ze er)
-Dat ik geweldige vriendinnen heb die bereid zijn naar Genk af te zakken om mee mijn standje te bevrouwen (maar dat wist ik eigenlijk al, maar goed)
-Om te oefenen in het ontkrachten van excuses die mensen verzinnen om hun levensverhaal niet op te (laten) schrijven. Een kleine greep uit het aanbod:
   - “Het is een leuk idee, maar het is niets voor mij.” (en dan geen reden
       konden verzinnen waarom )
   - “Dat gaat mijn kleinkinderen niet interesseren.” (nou, ik had heel graag
       het verhaal van mijn grootouders geweten, maar dat is voor drie kwart
       van hen te laat)
   - “Ik ben een binnenfretter.” (net een hele goede reden om het daar
      ‘vanbinnen’ eens open te leggen)
   - “Ik ben geen schrijver en geen prater.” (oei, dan wordt het moeilijk)  
   - “Mijn kinderen moeten mijn miserie niet allemaal weten.” (ik denk dat
      kinderen veel meer aankunnen dan ouders soms vermoeden)
-Om kort en helder uit te leggen waar het over gaat, namelijk:
  - dat het doodzonde is dat als je sterft je al je inzichten en verhalen
   meeneemt in je graf
  - dat je door je familiegeschiedenis te weten, je geworteld weet in een
     groter geheel
  - dat iedereen zijn levensverhaal de moeite waard is om door te geven
  - dat je door terug te blikken rode draden ziet in je leven
  - dat ook de andere standhouders interessante contacten kunnen zijn
-Dat de jou omringende standhouders een heel klein beetje familie worden, omdat je in dezelfde cocon zit gedurende drie dagen. Het begint met voorzichtig dag zeggen, een paar keer glimlachen, eens gaan informeren wat ze verkopen, een flyer meenemen, een product aanschaffen, babbels over hoe de beurs verloopt en waarom je doet wat je doet
-Dat dode momenten leuk kunnen opgevuld worden, bijvoorbeeld door te leren jongleren met chocotofs of badeendjes met de burenstandhouders en bezoekers
-Dat mensen snel heel open zijn: ik was assepoester vroeger, ik moest al het vuile werk doen en mijn moeder keek alleen naar mijn twee zussen om, mijn vader zat in de gevangenis en mijn moeder kon het niet opbrengen voor haar negen kinderen te zorgen; mijn man is nog maar net gestorven; mijn kinderen zijn afgunstig op elkaar; ik heb mijn zoon moeten afgeven door een motoraccident, ik ben gelukkig met mijn vrouw, maar met onze kinderen hebben we geen goed contact. Ik moest af en toe toch eens ferm slikken.
-Dat een stand inrichten fijn is om te doen. Waar zet je de banner? Leg je de flyers mooi recht of toch wat schuin? Zet je de drie plantjes bij elkaar of toch wat uit mekaar?
-Dat drie dagen jaren tachtig muziek vergezeld van flitsende beelden op een gigascherm schuin tegenover jou te veel is van het goede.  

Tofste reacties
-Chocotofs. Dat is puur jeugdsentiment. *Chocotofs aanbieden: werkelijk een schot in de roos.
-Niet alleen een levenswerk, maar echt een liefdeswerk. *Smelt*
-Er zijn momenten om te koesteren, maar dit soort boeken zijn koesterboeken. *Oh, wauw, wat een mooi compliment*
-Boeken over je leven? Dat is de toekomst! *Dank u! Dat vind ik ook!* -We moeten terug leren te leven en wie kan het ons beter leren dan zij die het ons al voordeden. *Zeer zeker waar*
-Iedereen heeft zijn ups en downs in het leven. Het is hoe ge daar mee omgaat. *Waar, zo waar!*😊
-Met zo’n boek kom ik niet toe hoor (wijzend op een boek van 165 pagina’s formaat 20*25 cm) *Alright, bring the story on!*
-Mijn vader heeft gevochten in de oorlog. Die had zoveel te vertellen, maar we hebben er te weinig tijd voor gemaakt. Had hij nu nog geleefd, dan ik had dat zeker laten doen. Jammer genoeg is het nu te laat. *Spijt komt jammer genoeg altijd te laat*
-De leukste herinnering uit mijn jeugd zijn de verhalen van mijn grootmoeder. *Zalig*  


Verscheiden publiek
-Van chic tot erg sjofel gekleed
-Met niets in de hand tot al veel gekocht
-Mensen die spontaan een flyer meenemen of in één van je levensboeken kijken over mensen die je oogcontact niet beantwoorden en met een grote boog om je stand heen lopen. Echt efficiënt was dat niet, want gezien ik in een hoek stond, kwamen ze uit bij de sympathieke dames van The Aloë Vera-company. En sympathiek als ze waren, ontvingen zij hen natuurlijk met open armen.
-Mensen die positief in het leven staan en met een goed gevoel terugkijken op hun kindertijd, loopbaan of leven over mensen die vinden dat de jeugd van tegenwoordig het minder goed heeft tot mensen die hopen dat ze niet reïncarneren, die ontgoocheld zijn in hun kinderen, die het moeilijk hebben door een visuele beperking of een lichamelijk probleem.  

Mooiste compliment
Toen ik in de late zondagnamiddag vlak voor het naar huis gaan mijn nieuwsgierigheid niet meer kon bedwingen en op de trilplaat ging staan die ik zo’n keer of vijftien was gepasseerd de voorbije dagen, zei de standhoudster dat iemand had gezegd dat ik de bijzonderste stand had van de beurs. In tegenstelling tot velen verkoop ik niets. Althans niet iets dat mensen onmiddellijk konden meenemen, zoals een crème op basis van slakkencrème (nee, ik verzin dit niet), een infraroodmassagekussen, een ledercrème die Chesterfield durft te gebruiken voor zijn zetels (zonder vet, want dat doet de poriën van het leder dichtslibben), kousen en onderbroeken zonder naad of kurkumaproducten.

Uiteraard zou het fijn zijn mochten er mensen contact opnemen, omdat ze hulp willen bij het schrijven van hun verhaal, maar een even belangrijke beweegreden van mijn aanwezigheid was de mensen warm te maken van het belang van het opschrijven van hun levensverhaal. Of het nu door mij is of door iemand anders. Sommigen zeiden heel oprecht dat ze het een heel goed idee vonden. Dat vind ik natuurlijk zelf ook, maar dit vaak bevestigd horen, doet o zo'n deugd.