De kop is eraf

(c) Martin Thomas/Flickr

De site is al enkele weken ‘zo goed als af’, het mailtje dat ik naar familie, vrienden en kennissen wil sturen is dat ook. En toch talm ik. Ik wil de site nog eens helemaal doornemen en nalezen op foutjes, misschien nog een foto of twee toevoegen. En zou ik toch niet eerst nog snel een Facebookpagina maken of wachten op een logo? Ligt er een acute aanval van perfectionisme aan de basis, iets waar ik anders niet zo gevoelig voor ben? Of is het simpelweg uitstelgedrag? Dat laatste speelt me wel soms parten, dus kan er zeker voor iets tussen zitten.

Toch denk ik dat er iets anders speelt. Iets meer fundamenteels namelijk mijn ‘kind’ op de wereld zetten. Het aan iedereen kenbaar maken dat het bestaat en de bijhorende mogelijke kritiek die daarbij hoort. Niet dat ik mij die te sterk zal aantrekken, mijn motivatie is sterk genoeg om die aan te kunnen. Ik moet ‘Boek van mijn Leven’ loslaten, nu al, terwijl het nog maar een negental maanden echt deel uitmaakt van mijn leven (sinds ik in de zomer op het idee kwam, begin januari halftijds begon te werken en vanaf april officieel zelfstandige in bijberoep ben). Ik moet het loslaten, opdat het zijn weg zou kunnen vinden naar mensen. Want als de site alleen voor mij te zien is, is het moeilijk voor potentiële klanten er de weg naartoe te vinden.

Als u dit leest, is de kop er echter af. Staat de site online te blinken. Ik hou mijn hart vast, maar ben tegelijkertijd erg benieuwd naar de reacties van mensen. Spannend is het alleszins wel!

---