Het is al herfst, maar ik neem jullie graag nog even mee naar deze zomer. Eind juli volgde ik namelijk een zesdaagse schrijf- en stilteretraite in de kasteelhoeve van Wange.

Na afloop vroeg iemand: ‘Was jouw stilte- en schrijfretraite leuk?'

‘Hmmm’, reageerde ik terwijl mijn gedachten aan honderd kilometer per uur raasden over de voorbije zes dagen.

‘Hmmm’, herhaalde ik om tijd te winnen. ‘Leuk, vroeg je?’

‘Leuk is … euhm … niet echt een goede beschrijving’, gaf ik na even nadenken terug.

Was het dan niet leuk? Tuurlijk wel! In die zin dat het niet angstaanjagend was. Of onaangenaam. Of vreselijk. Maar leuk ‘covert’ die zesdaagse niet echt.
Maar welke woorden dan wel?

Hoe leg je uit wat je in zo’n intense week meemaakte?
Wat het zeker is: helend en vol inzichten over jezelf, het leven, ontwikkeling, bewustzijn, energie, spiritualiteit.  

Het is ‘wakker worden in je eigen verhaal’, ‘helderder kijken’, 'jezelf ont-wikkelen': je figuurlijk ontdoen van laagjes om tot jouw kern te komen.

Dat gebeurt door schrijfopdrachten (specifiek: de punt-lijnmeditatie), meditatie, opstellingen en gerichte vragen van begeleidster Joey Brown. Maar ook door verhalen die mensen delen. En door zogezegde ‘negatieve’ gevoelens toe te laten, zoals kwaadheid, verdriet, frustratie en ontgoocheling. Het is dichter bij jezelf komen. Die ‘jezelf’ is wel essentieel. Maar altijd in verbinding met de anderen, het ‘Hogere’. En dat mag je zelf invullen: God, het goddelijke, het bovenmenselijke, een hogere kracht, het Universum, het toeval, ...

Naast de 3 uur ‘schrijfopdrachten’ en ‘andere’ opdrachten, was er ook de mogelijkheid om een uur yoga te volgen (van 8 tot 9 uur – voor het ontbijt) en tai chi in de vooravond. In de namiddag waren we vrij: lezen, wandelen, slapen, zwemmen, op het gras liggen. ’s Avonds was er eens een klankschalenconcert, zongen we mantra’s of gingen we opnieuw aan het schrijven.
 
Nee, praten was er niet bij. Of toch niet de eerste drie dagen. Dan werd de stilte bewaard. Altijd, behalve tijdens de schrijfmomenten. Dan kon je – als je wou – iets delen. Die stilte voelde niet meer zo ‘vol’ en ‘drukkend’ aan als de stilte- en schrijfretraite acht maanden eerder. Dan schreef ik soms in mijn vrije tijd, omdat het zo vol was in mijn hoofd. Ja, ik heb nogal een ‘actief’ hoofd. 😊 Nu viel die stilte me minder zwaar. Ik zou zelfs durven te stellen dat ik ervan genoot. Het maakte niet uit naast wie je aan tafel zat, want je kon toch niet praten. Je hoefde geen gesprekken op gang te trekken of houden. Heer-lijk! Nooit gedacht dat ik dat als fervent babbelaar zou denken. Als de stilte na drie dagen minder ‘strikt’ was, was het niet altijd meer ‘smalltalk’ aan tafel, omdat je elkaar al op een dieper niveau kende. De gesprekken waren er (meestal) geen over koetjes en kalfjes. En daar hou ik wel van.

Maar heel deze uitleg is wat lang om te geven als ik de vraag krijg ‘Hoe was het op schrijfretraite?’

Al heb ik mijn antwoord nu al klaar en dat zal zijn: ‘Ik schreef er een blogje over. Dat moet je zeker eens lezen.'

Al vat - nu ik er zo over nadenk - ‘krachtig’ de zesdaagse wel goed samen. 😉 

Belofte maakt schuld ... In het vorige blogje beloofde ik een stukje uit Annabels verhaal.

Ik lees jullie daarom graag een stukje voor uit Liefde overstijgt alles, het boek dat ik voor Annabel schreef. 

Wil je graag meer lezen? Annabel gaf haar toestemming om enkele fragmenten uit haar boek te publiceren. Die kun je lezen op https://www.watiknogzeggenwou.be/werkwijze.html.


Veel luister- en leesplezier,

Eveline