Een boek dat verbindt ...

Eindelijk in handen
Ik ben nog niet goed en wel geparkeerd of Leo komt al de garage binnengestapt met een laag karretje. “Dag Eveline, hier kan je de boeken opzetten! Wij gebruiken dat voor onze boodschappen, zodat we ze niet hoeven te dragen.” Ik twijfel even – want, hé – zo’n doos met veertien boeken is toch niet zo zwaar, maar ik voel ze al snel wegen in mijn handen en beslis dan om ze toch maar op het karretje te plaatsen. Hulpmiddelen zijn er om te gebruiken, toch?

Ik stap met Leo de lift in. Céline Snauwaert sluit aan. Zij is fotografe – onder meer bij ingrijpende levensmomenten en uitvaarten – en zette een project op poten waarbij ze initiatieven in beeld brengt die herinneringen vastleggen en afscheid nemen, zoals iemand die grafzerken beitelt, bijzondere bloemstukken maakt of rouwjuwelen ontwerpt. Of zoals ik: levensverhalen vastlegt.

Eenmaal in hun appartement ontvangt Simone me met open armen. Het is een blij weerzien, want het voorbije half jaar zag ik Leo en Simone soms wel twee halve dagen per maand en nu hadden we elkaar een maand niet gezien of gehoord (de tijd om de boeken te drukken en te verzenden én een geschikte datum te vinden). Op tafel staan de glazen al klaar. Simone haalt de fles prosecco uit de frigo. Maar vooraleer we klinken, willen ze weten waarop – en vooral dan hoe ‘hun boek’ eruitziet. Gerommel in de lade om twee aardappelmesjes te zoeken. Ah. Gevonden. En dan voorzichtig de dozen openen..

“Wauw, dat ziet er goed uit!”, reageert Simone wanneer ze een boek uit de verpakking haalt. “Het is een mooi groen.”

‘Zo schoon’, zegt Leo ontroerd. Ze hadden het boek nochtans al in pdf-vorm gezien, om de onderschriften van de foto’s na te kijken. “Zo’n boek in je handen houden, is toch anders dan op de tablet bekijken”, zegt Leo. En hij vervolgt trots: “Dit was het boek dat we voor ogen hadden. Waar we samen zeven maanden aan hebben gewerkt."

Dit was het boek dat we voor ogen hadden!"

Als corona er niet was geweest, had ook het boek er niet geweest. Dan had ik een namiddag over mijn jeugd verteld aan mijn kinderen en kleinkinderen en ook uitgelegd waarom we dertien keer zijn verhuisd. Maar daar zouden ze natuurlijk al snel weer veel van zijn vergeten. Bovendien had Simone haar verhaal niet gedaan en we zouden ook nooit zo in de diepte zijn geweest.”

Leo en Simone ontdekken hoe hun boeken eruit zien. (c) Céline Snauwaert

Enthousiast bladeren
De glazen worden gevuld. We klinken. “Op ons boek”, proost Leo. “Op jullie boek!”, zeggen fotografe Celine en ik in koor.”

Leo en Simone nippen van hun glas, maar zetten het alweer snel neer om in hun boek te bladeren.

“Goh, en die foto staat er ook in”, zegt Simone verrast. “Dat was ik al vergeten. Weet je, ik heb al de foto’s van mijn ouders meegegeven aan een nicht. Maar ik ben blij dat ik er eentje bewaarde en die hier instaat.”

Er werden nog eens herinneringen opgehaald bij de foto’s die passeerden. “Kijk, op deze foto, nadat we bij Antonio’s waren geweest. Of hier, kijk eens naar hoe we eruit zagen…”, lacht Simone. “Hier, dan was Leo net terug uit Amerika”, wijst ze op een foto. “Onze ouders waren daar ook, he. Denk maar niet dat wij met ons twee een uitstapje mochten doen. Nee, hoor! Er moesten altijd vrienden bij zijn. Ja, het was een heel andere tijd.”

“Ooh, en kijk eens. Als kind kon ik al niet goed lachen”, excuseert ze zichzelf. “Nee, zo op commando, dat lukte mij niet. Zelfs op mijn trouwfoto. Kijk eens, hoe serieus …. Zo fijn dat de foto’s hier zo groot staan terwijl de originelen soms maar een postzegel groot zijn.

Fotografe Céline is ook onder de indruk. “Ik had al wel foto’s zien passeren van je boeken op je sociale media en website, maar vind ze in het ‘echt’ nog veel impressionanter!”

Ik had al wel foto’s zien passeren van je boeken op je sociale media en website, maar vind ze in het ‘echt’ nog veel impressionanter!”
                                                                                                                              fotografe Celine Snauwaert

"We zijn echt heel blij", zegt Simone waarop ze me een dikke knuffel en kus geeft.

​“Ja, bijzonder blij”, bevestigt Leo. “Zo’n boek laten schrijven is een avontuur waarin je instapt en waarvan je niet goed weet waar het je brengt.”
​
“Dat klopt, je weet inderdaad niet welke herinneringen naar boven komen en wat die herinneringen met je zullen doen”, antwoord ik. Leo gaat verder: “Maar we zijn content dat we het avontuur zijn aangegaan! We hebben – door aan jou te vertellen – meer vrede met bepaalde situaties. En Simone en ik hebben ook veel gepraat. Niet alleen over vroeger, maar ook over hoe we nu de dingen aanpakken.”
​
Wat zal jullie kinderen en kleinkinderen het meeste verbazen?”, pols ik. “Hoe ik overleefde als kind na de dood van mijn moeder en de pilotenopleiding die ik volgde. Daarover heb ik mijn kinderen nooit iets verteld”, antwoordt Leo ogenblikkelijk. “Bij mij over waarom het tussen mij en mijn moeder niet klikte”, zegt Simone. “Dat voelden en zagen de kinderen wel, maar ze wisten niet waarom.”

 We hebben door aan jou over ons leven te vertellen meer vrede met bepaalde situaties."

Leo: "Zo'n boek laten schrijven, is een avontuur waarin je stapt en niet weet waarheen het je brengt. Ik ben blij dat we het avontuur zijn aangegaan, want het heeft ons veel moois gebracht!"

Een boek dat verbindt
Begin juli gaven Leo en Simone de boeken aan hun kinderen en kleinkinderen cadeau op een familiefeest. Iedereen wist van het boek af en was benieuwd naar het boek van “matje en patje” of “omatje en opatje”. Leo en Simone signeerden op voorhand elk boek en schreven er ook een persoonlijke boodschap in. “Ze waren allemaal erg enthousiast”, zegt Leo. En er broeide ook een idee om op een volgend familiefeest een quiz over het boek te doen.”

Nu is het enkel nog wachten op de reacties van de lezers. “Ik ben benieuwd waar ze meer zullen over willen weten”, zegt Leo.

Momenteel wachten nog zes boeken op hun lezers. De kinderen van zijn zus planden een bijeenkomst, zodat Leo en Simone hun boek persoonlijk aan hun neef of nicht kunnen afgeven. En twee neven komen hen binnenkort opzoeken om het boek in ontvangst te nemen. “We waren positief verrast dat de kinderen van mijn broer ook een exemplaar wilden. Hun ouders hebben nooit veel verteld en via ons boek hopen ze ook wat mee te krijgen over het leven van hun ouders en grootouders. En daarnaast zijn ze natuurlijk geïnteresseerd in hoe wij ons leven hebben geleefd.”

Het exemplaar van Leo en Simone zelf staat op een kast in de living. “Ik kocht een houdertje waar ik het boek op kan zetten. Elke dag lezen we een pagina.”

“Ik heb het al een paar keer herlezen en het is echt heel goed. We zijn er heel blij mee! Ik kan alleen maar zeggen: proficiat, goed gedaan! En als er iets is, je weet ons te vinden, hé”, zwaait Simone gul met lof.

Mja, wat moet ik daar nog aan toevoegen?  Een boek dat letterlijk en figuurlijk mensen samenbrengt. Dat is voor een schrijver die hard inzet op verbondenheid een droom die werkelijkheid wordt.

Zie ons stralen ... Een boek dat letterlijk en figuurlijk mensen samenbrengt. Dat is voor een schrijver die hard inzet op verbondenheid een droom die werkelijkheid wordt. (c) Céline Snauwaert

Droom jij ook van een boek zoals leo en simone?
​

dat hoeft niet bij een droom te blijven!
​

De eerste stap is simpelweg hier klikken en me over jouw droom te vertellen ...