Sjttttt ...

Het lange weekend van 11 november volgde ik een stilte- en schrijfretraite "Schrijven naar bewustzijn" in de abdij van Postel. Joey Brown begeleidde.

Bij het inschrijven twee maanden eerder had ik niet in de gaten dat we zowat drie dagen in volledige stilte zouden moeten doorbrengen. Op de schrijfmeditatiesessies (zo’n 5 uur per dag) na dan. En dan nog was het tijdens die sessies vaak stil. Enkel om te delen met de anderen of om deel te nemen aan opstellingen, mocht je praten. Heel confronterend! Mijn hoofd stond na het avondeten de eerste dag op ontploffen. Gelukkig kon ik in mijn boekje één en ander kwijt, maar de uitwisseling met anderen over wat die stilte met je deed, kon niet. Het waren ik en mijn gedachten. Mijn gedachten en ik. Ik.

Hoe meer de dagen vorderden, hoe makkelijker de stilte ‘voelde’. Ze werd minder luid. Soms. Om dan weer de 'gedachten'knop vollenbak open te draaien. Ik heb sterk ervaren hoe nodig die stilte was om naar binnen te keren. Om te maken dat je niet op de anderen gericht bleef. In het begin vond ik dat heel erg jammer. Want ik hou van andermans verhalen. Van hoe ze leven en werken. Waar ze mee zitten. Hoe ze moeilijkheden overwonnen. (Anders had ik beter een andere job 'gekozen, toch?:-)) Wanneer de stilte werd opgeheven en die verhalen naar boven kwamen, viel me onmiddellijk op dat ik er minder behoefte aan had dan ik had gedacht. Ik was zo bezig geweest met mijn verhaal dat de verhalen van die anderen nu ook wel nog wat konden wachten. Dat het precies nog nog altijd een beetje ‘aan mij’ was. Mijn gedachten en ik.

De retraite liet me inzien dat humor en gesproken taal een wezenlijk deel van me zijn. Maar ik 'ervaarde' meer dan dat. Bijvoorbeeld - dat als je toch niet mag praten - het niet uitmaakt naast wie je zit aan tafel. Dat er geen oninteressante gesprekken kunnen zijn (of je je buitengesloten voelt door gesprekken die anderen hebben). Dat je niets fout kunt zeggen. Dat je geen stiltes moet opvullen (in de mate dat dat eigenlijk sowieso al nodig is). Dat je beter smaakt wat je eet. Dat je soms beter de energie en stemming van de ander voelt, omdat je niet bezig bent met je woordelijk te manifesteren.

Makkelijk of ontspannend zou ik deze retraite echter niet noemen. Het is confronterend, hard werken, verdriet loslaten, heel sterk in je voelen gaan, proberen te begrijpen wat begeleidster Joey Brown bedoelt en dat integreren als je voelt dat het klopt.

En toch is het meer dan de moeite waard. Want we nemen zelden de tijd om écht stil te staan. Om te luisteren wat er diep binnen ons leeft. Er is - in mijn geval altijd wel een vriendin waarmee ik graag wil afspreken, een zumbales die aan je trekt, een boek dat ik wil uitlezen, praktische shizzle te regelen, huishoudelijk werk of een uitstap met de kinderen die je wil doen. Toffe dingen an sich. Geen uitvluchten. Maar ze verhinderen wel het naar binnen keren … #boekvanmijnleve