"straf wat jij op jouw leeftijd durft"

De koffie staat te pruttelen, de koffiekoppen én ondertassen (als we iets doen, doen we het goed 😊) staan op de livingtafel en het porseleinen koetje is gevuld met melk. Ik ben klaar om mijn drie medecursisten en twee lesgevers te ontvangen voor het coachingstraject ‘Autobiografisch schrijven’. In plaats van het Roze Huis in Antwerpen is mijn living nu de plaats van afspraak. Ik ben blij hen terug te zien. Gek, eigenlijk, want ik zag hen nog maar drie halve dagen. Door hun schrijfsels te lezen en te feedbacken heb ik echter het gevoel hen al veel langer te kennen. Ook met de begeleiders is het een warm weerzien.
 
Iedereen installeert zich aan mijn livingtafel. Het is krap, maar op een gezellige manier. Knus omschrijft het beter. Ik zet nog snel de pralines op tafel die ik van één van hen kreeg. Met die zoetigheid is het plaatje compleet en kunnen we starten. Eerst ‘spelen’ we de kale dialoog van een gesprek aan tafel toen we puber waren. Bij momenten hilarisch. En toch ongelofelijk hoe je zonder 'regieaanwijzingen' als (brult ze, krabt aan haar kin, sluit haar ogen) zó veel kunt zeggen.

Dan is het tijd om onze ‘alter ego’-teksten te bespreken. Eerst is Renee aan de beurt. Dan Marijke. En dan is het aan mij. Ik ben benieuwd. Mijn inschatting is dat ze het bevallingsverhaal zeer goed zullen vinden, een andere tekst goed tot zeer goed en een derde matig. Hun feedback gaat helemaal in die richting. Ik sta versteld van wat ze in de subtekst lezen. Tussen de regels als het ware. In wat ik niet zeg en er ook niet bedoeld heb ingezet. Ik voel de tranen opwellen en kan ze niet tegenhouden. “Wil je er over praten, Eveline?”, vraagt Mieke, psychologe en één van de begeleiders. Ik schud van nee. Mijn keel zit dicht. “Wat raakt je?”, probeert ze nog eens opnieuw.

Ik probeer mijn gedachten te ordenen. Wat maakt me toch zo emotioneel? Ja, de drie extra onderbroken nachten door een zieke Nelson zitten daar zeker voor iets tussen. En ook wel stress omdat de deadline voor het manuscript nadert. Maar daar gaan die teksten niet over. Die gaan over (graag) zien en (graag) gezien worden, jezelf zoeken en vinden, oordelen en beoordeeld worden, onzekerheid en zekerheid, verbondenheid en loskomen. Thema’s die een gevoelige snaar raken. Vroeger. En nog altijd.

“Autobiografisch schrijven is én tof omwille van het creatieve proces en omwille van de kracht die je ontdekt in jezelf”, reageert de begeleidster. “Door aan je levensverhaal te schrijven kom je in woelige emotionele wateren terecht. Herinneringen kan je maar gedeeltelijk sturen. Ze komen en gaan, bezorgen verdriet en vreugde. Door het schrijven giet je je herinneringen en emoties in een vorm en kan je je er beter toe verhouden. Jij bent de held die hier mee omgaat, obstakels overwint, besluiten neemt, de kracht in jezelf ontdekt en daardoor meer zelfvertrouwen ontwikkelt. Als liefdevolle anderen het lezen krijg je de juiste feedback en kan je groeien”, geeft ze mee. Ik knik en schenk haar een glimlach. Ik zucht. Niet niks, je levensverhaal opschrijven. En dan mag ik me gelukkig prijzen dat ik geen grote trauma’s te verwerken heb.
 
Als al mijn teksten besproken zijn, is het tijd om een hapje te eten. Nadien feedbacken we nog Vera’s teksten. Die avond krijg ik nog een e-mail van één van de cursisten: “Ik vind het straf wat jij op jouw leeftijd doet. Ik had het zelf niet gedaan, gedurfd, gekund. Het is straf en leerzaam. Je tranen waren echt niet storend, maar goed dat je er woorden bij gegeven hebt en niet hebt gezwegen. Ook sterk!” Opnieuw moet ik mijn tranen doorslikken …

Ik ben inderdaad de jongste van de groep. De rest is minstens twintig jaar ouder tot zelfs bijna dubbel zo oud. En toch voel ik me thuis bij deze mensen. Toch zit ik hier op mijn plaats. Toch voel ik me heel sterk geroepen om ook anderen hierin te begeleiden. Maar niet zonder eerst zelf mijn weg hierin te gaan. Eerst zelf te voelen wat het schrijven van mijn verhaal met me doet. Alleen zo kan ik geloofwaardig anderen begeleiden.
 
 

---