"Ik ga erop slapen" - het relaas van het optekenen en afgeven van het levensboek van irène scheerens20/9/2018 Met een goed en warm gevoel. Zo keerde ik in maart en april telkens terug van de gesprekken met Irène, een flinke, kranige en fijne dame van 91 uit Heist-op-den-Berg. Erg dankbaar dat ik haar levensverhaal mocht aanhoren, maar ook zij bleek er veel deugd aan te hebben. “Ik sta versteld. Het is genieten van wat we nu doen. Dat pakt mij. Dat ge hier zit met mij. Ik kan het niet verwoorden. Ik! Die altijd zo goed ter taal ben geweest. Uitzonderlijk.” Na elk gesprek herhaalde ze dat ze verrast was dat ze zoveel wist te vertellen. “Ik dacht dat ik niets ging kunnen zeggen, maar ge komt met uw schrift nog niet toe. Dat komt omdat ge interessante vragen stelt en goed luistert.” Op een gegeven moment voelde ze zich zelfs wat schuldig dat ze zo veel babbelde: “Was het de bedoeling dat ik altijd van mij klapte? Dat is niks anders als van mij. Dat is toch niet just?”, vroeg ze ietwat verontwaardigd. Maar kloppen deed het natuurlijk wel. Want het is een boek over haar leven, niet over dat van mij. Na het laatste gesprek concludeerde ze “dat als ik dat zo hoor, ik toch wel een interessant leven had gehad”. Ik denk dat ze gelijk heeft, al doet mijn mening er eigenlijk niet toe. 😊 Niet altijd een makkelijk leven, maar wel een goed leven waarin ze hard werkte, doorzette, kritisch bleef, maar evenzeer zo veel als mogelijk klaarstond voor haar kinderen en kleinkinderen. “Zou ze haar leven anders ingericht hebben, mocht ze het nog eens opnieuw mogen leven”, polste ik op het einde van het derde en laatste gesprek. Ze denkt even na en schudt van nee. Ik wist meteen met welke schone zin ik haar boek zou afsluiten. En geef toe: is dat niet prachtig om te beseffen? Veel dromen heeft ze niet meer. “Maar ik kijk wel nog uit naar het boek”, zegt ze ferm. Door de drukte op het werk en de vakantie, duurde nog wel even voor dat boek er kwam. Op vier september was het dan eindelijk zo ver. Alvorens ik de kans kreeg op de deurbel de duwen, zwaait de voordeur met een zwier open. Claire staat in het deurgat met in haar kielzog haar 91-jarige mama. Irène ziet er goed uit. Heldere ogen. Lichte blos op de wangen. Glimlach om de mond. Ze is duidelijk content, trok een mooie blouse aan en ging zelfs naar de kapper om er extra goed uit te zien. De livingtafel is feestelijk gedekt: vier fluitjes en evenveel koffietassen, toastjes, kaasblokjes en chips. Nadat ook dochter Nicole arriveerde, vult Claire de glazen met bubbels. En klinken we. Op de goede samenwerking. Op Irène en haar verhaal. Op dit bijzondere moment waarop ze voor het eerst haar levensboek te zien zal krijgen. Ik overhandig Irène het eerste exemplaar. Met wat hulp van dochter Claire krijgt ze de verpakking open. “Ooh”, roept ze enthousiast en licht geëmotioneerd uit. Ze bekijkt aandachtig de cover van het boek terwijl hun dochters ietwat ongeduldig wachten tot ze het boek opent. “Zo schoon”, zegt ze zacht. Ze mijmert over de titel “Ik leefde mijn leven zo goed als ik kon” en slaat dan (‘eindelijk’, hoorde ik de dochters denken) het boek open. Ze leest hier en daar een stukje en bekijkt de foto’s. Zo bladert ze rustig helemaal tot de laatste pagina. “Wat een verrassing. Wat een mooi cadeau. Ik dank jullie allemaal. Ik ben waarschijnlijk de enige uit Heist-Op-den-Berg die zo’n boek over zichzelf heeft.” De dochters glunderen. “Voor jouw 91e verjaardag”, meldt Nicole. “En Kerstmis”, voegt haar zus er nog gauw met een knipoog aan toe. Ik geef de twee zussen een exemplaar. Ook zij nemen hun tijd om het boek te doorbladeren, ook al zagen ze de pdf-versie al. “Die foto’s zijn heel mooi gelukt”, reageert Nicole. Claire prijst zichzelf voor het passende citaat dat ze vond “toch beter dan daar nog eens de titel te zetten, niet?” en zoekt waar ze dan toch alweer die titel gelezen had. De glazen worden bijgeschonken. Extra toastjes gemaakt. We wisselen uit over onze kinderen. Blijkt dat zowel Nicoles dochter als mijn zoon recent verbleven op de spoedafdeling. Irène bladert nog eens door het boek en haalt herinneringen op bij de foto’s die ze ziet. Over haar vakantie op Texel in 1966 waar ze voor het eerst ging kamperen met haar echtgenoot en kinderen. Claire en Nicole pikken in en vertellen hoe ze regelmatig nog naar die plek terugkeerden, deze vakantie zelfs met hun kleinkinderen. Irène komt nog eens terug op de titel, Ik leefde mijn leven zo goed als ik kon. “Dat is waar”, beaamt ze. “Ik heb een rijk leven gehad. Niet alleen een schoon. Ook een rijk. Voel je het verschil?”, polst ze. Ik ben benieuwd wat ze van de tekst zal vinden. En wat haar kleinkinderen ervan zullen denken. “Zij kennen wel enkele verhalen van hun grootmoeder”, weet Claire. “Zeker dat van de vlucht tijdens de oorlog, want dat vertelde ze veel. Maar ze weten weinig over haar kindertijd noch over hoe ze haar echtgenoot leerde kennen of diens dood te boven kwam.” Misschien herkennen ze zich wel in haar. In hoe ze eruitzag vroeger of hoe ze in het leven staat? Er wordt koffie gemaakt. “Leg je boek misschien aan de kant, zodat ik er geen koffie op mors”, maant Claire haar zus aan, wier boek nog op de livingtafel ligt. De man van Claire komt aangewaaid. Benieuwd naar wat hij te lezen en zien zal krijgen. Hij zet zich in een makkelijke stoel bij het raam – veel licht – en neemt het boek door. “Heel mooi. Goed gedaan”, complimenteert hij me. Oef. Een pak van mijn hart. Dat doet deugd om te horen. Ik ben best trots op mijn boek. Ik zwoegde er hard op en vind dat het resultaat mag gezien worden. En natuurlijk kan er hier en daar nog iets beter. Het zou straf zijn moest alles al op punt staan, toch? Na twee uur kletsen is het tijd om naar huis te treinen. Maar hoe vreugdevol zal ik altijd terugdenken aan deze mama en haar twee schatten van dochters! Allereerst voor het vertrouwen dat ze me gaven. Ze gingen in zee met een onbekende die ze enkel over de telefoon hoorden. Voor hun ontvangst met koffie en gebak tijdens de interviewsessies. Voor de nauwgezetheid waarmee ze alles opvolgden. Maar waar ik ze voor altijd zal om herinneren is voor de liefde waarmee ze hun mama omringen. Hun mama laten terugblikken op haar leven en het boek dat daaruit voortvloeide is daar slechts een klein teken van.
1 Opmerking
Laat een antwoord achter. |
eveliNe coppin
Geïnteresseerd in mensen. Nieuwsgierig. Enthousiast. Kritisch. Empathisch. Zin voor initiatief. Kwaliteitsvol. Journalist. Levens-verhalenschrijver. Mama. Categorieën
Alles
|