Tussen de anonieme alcoholisten “de drankzuchtig is een zieke die kan geholpen worden” en de stad Bilzen met bloesemtochten die je onder meer met een golfwagentje kunt afleggen. Dat waren mijn buren in de Limburghal van vrijdag 22 tot en met zondag 24 maart. En niet te vergeten: de sympathieke vertegenwoordigsters van The Aloë Vera Company.
1 Opmerking
 “Ge zijt goe bezig”, zegt Sylvie als we terug op de Korenmarkt staan na een toffe babbel bij een kom soep en slaatje. Ik vertelde haar over de flow waarin ik zit, de mogelijke klanten, mijn aanvraag voor een starterscontract bij de Stad Gent, de contacten die ik aan het leggen ben met organisaties en bedrijven, mijn fantastische co-workingplek Blinkout en de twee beurzen waar ik met Boek van mijn Leven een stand zal bemannen. “Al heb ik het gevoel dat ik vooral geluisterd heb en niet veel raad heb kunnen geven”, voegt ze er twijfelend aan toe. Ik antwoord dat het als startende ondernemer al veel waard is je hart te kunnen luchten en dat ik het geluk heb dat mijn echtgenoot en collega’s op de co-working ook altijd voor me klaarstaan.
En ondanks haar eigen aanvoelen gaf Sylvie wel degelijk waardevol advies. Ze vond dat ik meer geduld aan de dag moest leggen op financieel vlak en spoorde me aan de komende maanden niet te veel met de cijfers bezig te zijn. Ik uitte namelijk mijn frustratie over de kwaliteiten die je als ondernemer moet hebben en het superkarige loon dat daar (zeker als starter) tegenover staat. Weinig loon naar veel werken. En dat ik daar kregelig van werd. Ook van het ‘foute’ idee dat veel mensen hebben dat ondernemers geldwolven zijn en veel geld verdienen. Sylvie begreep mijn frustratie en zou zelf ook graag meer over houden op het einde van de maand, maar vertelde dat het voor haar niet zo’n pijnpunt is. Ze legde zich neer bij het feit dat ze niet rijk wordt van haar onderneming, maar dat ze wel iets dat wat ze erg graag doet. “Voor jezelf werken is toch een ander gevoel”, geeft ze aan, terwijl we staan aan te schuiven aan de kassa om te betalen. “Ik lees soms ’s avonds nog mijn mails en ontvang klanten in het weekend als blijkt dat het in de week niet voor hen lukt. Maar niemand legt me dat op. Dát is het verschil. Als ik het zou moeten doen, zou ik het niet willen doen. Maar nu kies ik er zelf voor.” En ze vervolgt: “Naast centen moet je werk je ook een goed gevoel bezorgen.” Daar kan ik haar helemaal volgen, maar het zou toch ook fijn zijn als daar een oké loon tegenover staat? Ik heb écht het gevoel dat Boek van mijn Leven me laat groeien op persoonlijk én professioneel gebied. Ik doe zaken die ik vroeger niet voor mogelijk zou geacht hebben en haal er veel voldoening uit. En het werk zelf – mensen hun verhaal mogen aanhoren en opschrijven – is zó ontzettend waardevol. Niet alleen voor mij, maar ook en vooral voor diegene die mag vertellen én voor wiens ogen dat verhaal is bedoeld. Mensen zo’n schoon cadeau kunnen geven, is nog altijd mijn grootste bron van motivatie. "Ik ga erop slapen" - het relaas van het optekenen en afgeven van het levensboek van irène scheerens20/9/2018 Met een goed en warm gevoel. Zo keerde ik in maart en april telkens terug van de gesprekken met Irène, een flinke, kranige en fijne dame van 91 uit Heist-op-den-Berg. Erg dankbaar dat ik haar levensverhaal mocht aanhoren, maar ook zij bleek er veel deugd aan te hebben. “Ik sta versteld. Het is genieten van wat we nu doen. Dat pakt mij. Dat ge hier zit met mij. Ik kan het niet verwoorden. Ik! Die altijd zo goed ter taal ben geweest. Uitzonderlijk.” Na elk gesprek herhaalde ze dat ze verrast was dat ze zoveel wist te vertellen. “Ik dacht dat ik niets ging kunnen zeggen, maar ge komt met uw schrift nog niet toe. Dat komt omdat ge interessante vragen stelt en goed luistert.” Op een gegeven moment voelde ze zich zelfs wat schuldig dat ze zo veel babbelde: “Was het de bedoeling dat ik altijd van mij klapte? Dat is niks anders als van mij. Dat is toch niet just?”, vroeg ze ietwat verontwaardigd. Maar kloppen deed het natuurlijk wel. Want het is een boek over haar leven, niet over dat van mij. Na het laatste gesprek concludeerde ze “dat als ik dat zo hoor, ik toch wel een interessant leven had gehad”. Ik denk dat ze gelijk heeft, al doet mijn mening er eigenlijk niet toe. 😊 Niet altijd een makkelijk leven, maar wel een goed leven waarin ze hard werkte, doorzette, kritisch bleef, maar evenzeer zo veel als mogelijk klaarstond voor haar kinderen en kleinkinderen. “Zou ze haar leven anders ingericht hebben, mocht ze het nog eens opnieuw mogen leven”, polste ik op het einde van het derde en laatste gesprek. Ze denkt even na en schudt van nee. Ik wist meteen met welke schone zin ik haar boek zou afsluiten. En geef toe: is dat niet prachtig om te beseffen? Veel dromen heeft ze niet meer. “Maar ik kijk wel nog uit naar het boek”, zegt ze ferm. Door de drukte op het werk en de vakantie, duurde nog wel even voor dat boek er kwam. Op vier september was het dan eindelijk zo ver. Alvorens ik de kans kreeg op de deurbel de duwen, zwaait de voordeur met een zwier open. Claire staat in het deurgat met in haar kielzog haar 91-jarige mama. Irène ziet er goed uit. Heldere ogen. Lichte blos op de wangen. Glimlach om de mond. Ze is duidelijk content, trok een mooie blouse aan en ging zelfs naar de kapper om er extra goed uit te zien. De livingtafel is feestelijk gedekt: vier fluitjes en evenveel koffietassen, toastjes, kaasblokjes en chips. Nadat ook dochter Nicole arriveerde, vult Claire de glazen met bubbels. En klinken we. Op de goede samenwerking. Op Irène en haar verhaal. Op dit bijzondere moment waarop ze voor het eerst haar levensboek te zien zal krijgen. Ik overhandig Irène het eerste exemplaar. Met wat hulp van dochter Claire krijgt ze de verpakking open. “Ooh”, roept ze enthousiast en licht geëmotioneerd uit. Ze bekijkt aandachtig de cover van het boek terwijl hun dochters ietwat ongeduldig wachten tot ze het boek opent. “Zo schoon”, zegt ze zacht. Ze mijmert over de titel “Ik leefde mijn leven zo goed als ik kon” en slaat dan (‘eindelijk’, hoorde ik de dochters denken) het boek open. Ze leest hier en daar een stukje en bekijkt de foto’s. Zo bladert ze rustig helemaal tot de laatste pagina. “Wat een verrassing. Wat een mooi cadeau. Ik dank jullie allemaal. Ik ben waarschijnlijk de enige uit Heist-Op-den-Berg die zo’n boek over zichzelf heeft.” De dochters glunderen. “Voor jouw 91e verjaardag”, meldt Nicole. “En Kerstmis”, voegt haar zus er nog gauw met een knipoog aan toe. Ik geef de twee zussen een exemplaar. Ook zij nemen hun tijd om het boek te doorbladeren, ook al zagen ze de pdf-versie al. “Die foto’s zijn heel mooi gelukt”, reageert Nicole. Claire prijst zichzelf voor het passende citaat dat ze vond “toch beter dan daar nog eens de titel te zetten, niet?” en zoekt waar ze dan toch alweer die titel gelezen had. De glazen worden bijgeschonken. Extra toastjes gemaakt. We wisselen uit over onze kinderen. Blijkt dat zowel Nicoles dochter als mijn zoon recent verbleven op de spoedafdeling. Irène bladert nog eens door het boek en haalt herinneringen op bij de foto’s die ze ziet. Over haar vakantie op Texel in 1966 waar ze voor het eerst ging kamperen met haar echtgenoot en kinderen. Claire en Nicole pikken in en vertellen hoe ze regelmatig nog naar die plek terugkeerden, deze vakantie zelfs met hun kleinkinderen. Irène komt nog eens terug op de titel, Ik leefde mijn leven zo goed als ik kon. “Dat is waar”, beaamt ze. “Ik heb een rijk leven gehad. Niet alleen een schoon. Ook een rijk. Voel je het verschil?”, polst ze. Ik ben benieuwd wat ze van de tekst zal vinden. En wat haar kleinkinderen ervan zullen denken. “Zij kennen wel enkele verhalen van hun grootmoeder”, weet Claire. “Zeker dat van de vlucht tijdens de oorlog, want dat vertelde ze veel. Maar ze weten weinig over haar kindertijd noch over hoe ze haar echtgenoot leerde kennen of diens dood te boven kwam.” Misschien herkennen ze zich wel in haar. In hoe ze eruitzag vroeger of hoe ze in het leven staat? Er wordt koffie gemaakt. “Leg je boek misschien aan de kant, zodat ik er geen koffie op mors”, maant Claire haar zus aan, wier boek nog op de livingtafel ligt. De man van Claire komt aangewaaid. Benieuwd naar wat hij te lezen en zien zal krijgen. Hij zet zich in een makkelijke stoel bij het raam – veel licht – en neemt het boek door. “Heel mooi. Goed gedaan”, complimenteert hij me. Oef. Een pak van mijn hart. Dat doet deugd om te horen. Ik ben best trots op mijn boek. Ik zwoegde er hard op en vind dat het resultaat mag gezien worden. En natuurlijk kan er hier en daar nog iets beter. Het zou straf zijn moest alles al op punt staan, toch? Na twee uur kletsen is het tijd om naar huis te treinen. Maar hoe vreugdevol zal ik altijd terugdenken aan deze mama en haar twee schatten van dochters! Allereerst voor het vertrouwen dat ze me gaven. Ze gingen in zee met een onbekende die ze enkel over de telefoon hoorden. Voor hun ontvangst met koffie en gebak tijdens de interviewsessies. Voor de nauwgezetheid waarmee ze alles opvolgden. Maar waar ik ze voor altijd zal om herinneren is voor de liefde waarmee ze hun mama omringen. Hun mama laten terugblikken op haar leven en het boek dat daaruit voortvloeide is daar slechts een klein teken van.  Een nieuw hoofdstuk in mìjn boek van mijn leven. Een hoofdstuk dat begint met een mooie en kleurrijke kalligrafisch vormgegeven eerste letter zoals in Middeleeuwse handschriften. Dat is het minste waarmee dat hoofdstuk trouwens van start mag gaan, want het gaat over een nieuw begin. Een heel erg nieuw begin. Ik zou zelfs gewag durven te maken van ‘bestaan’. Inderdaad, dat van een zelfstandige.
Ik hoop er eentje te worden die enthousiast leeft voor zijn zaak, maar evenzeer kan genieten van het vele moois naast het ‘werkleven’, zoals van zelfgeplante viooltjes in de tuin, zon op haar gezicht, een wandeling met vrienden, van zwemglijbanen sjezen met de kinderen, een yogales waar je helemaal rustig van wordt, een schoon televisieprogramma, een fietstocht in de natuur, een wellness om bij weg te dromen, een etentje met haar partner, haar metekindje op de schoot, een zangstonde waar je kippenvel van krijgt of een mattentaartje bij de koffie. En ja, oef, amai! Bij die beslissing ging ik niet over één nacht ijs. Zo’n bladzijde omslaan is niet van de poes. Ik heb er werkelijk waar ettelijke nachten van wakker gelegen. Of ik kon niet in slaap geraken (iets waar ik normaliter helemaal geen probleem mee heb). Zou ik dat wel doen? Wat zet ik allemaal ‘op het spel’? Een vast loon, een groeps- en hospitalisatieverzekering, een plek om te werken en collega’s… om er maar enkele te noemen. Maar wat mijn ratio ook opwierp, mijn gevoel bleef koppig ‘zeggen’ dat ik moest springen. Ik bleef afwegen, piekeren, maar hakte begin mei de knoop door. Ongelofelijk welke last er toen van mijn schouders viel. Niet kiezen is ook kiezen en eenmaal gekozen, had ik energie te over om me opnieuw te focussen. Zo koos ik er in mei en juni bewust voor niet bezig zijn met Boek van mijn Leven, omdat het te veel energie zou vergen in combinatie met een half jaar oude baby, twee kleuters, een huishouden én halftijdse job. We zijn nu zowat drie maanden verder en het gevoel van angst en onzekerheid van in het begin maakte langzaamaan plaats voor vertrouwen. Vertrouwen dat mensen hun weg zullen vinden naar Boek van mijn Leven, vertrouwen dat mensen bereid zijn te betalen voor wat ik aanbied, vertrouwen dat klanten zo enthousiast zullen zijn dat ze er anderen over vertellen, vertrouwen dat ik de nodige skills heb dit goed aan te pakken of hulp in te schakelen bij moeilijkheden (niet mijn sterkste punt-ik los graag problemen op eigen houtje op!). Af en toe slaat de twijfel nog eens toe. Ik merk het op en probeer weer in dat vertrouwen te gaan staan. Dat lukt steeds beter. Een kennis plakte er een mooi beeld op. Dat van een geboorte. Maar ‘het kind’ (ik/Boek van mijn Leven) zit nog vast in het geboortekanaal. Een positie die niet erg comfortabel is en waar het schuurt langs alle kanten. Voordeel is dat er maar één richting is. Ik kijk uit naar wat de toekomst brengt. Misschien iets helemaal anders dan hoe ik het me nu voorstel, maar het zal de moeite waard zijn. Daar geloof ik in. Kijkt u met me mee hoe Boek van mijn Leven zijn vleugels uitslaat? Of nog beter: vlieg een eindje met me mee! Geen idee waar we gaan landen, maar ik vertrouw erop dat het op een mooie plek gaat zijn. Onderweg misschien diepe dalen en doodlopende wegen, maar evenzeer hoge toppen, groene oases, kletterende watervallen, goed bewegwijzerde paden en behulpzame gidsen. En voel je vrij om zo’n wegwijzer of gids te zijn. Het is alvast goed voor een vermelding in mìjn boek van mijn Leven. 😊  Ik word mijn eigen baas. Het is de titel van een uitgave van Unizo die een antwoord biedt op de vijftig belangrijkste startersvragen. Een boekje met interessante informatie, maar met een titel die me niet onmiddellijk aanspreekt. Die roept bij me op dat je zelfstandig dient te worden om van die vervelende ‘bazen’ af te zijn of om volledig je goesting te kunnen doen, want met een ‘baas’ boven je zou dat blijkbaar niet lukken? Het is alvast niet mijn ervaring met mijn werkgevers.
‘Mijn eigen baas worden’ was nooit mijn drijfveer om als zelfstandige in bijberoep te starten. Sinds 1 april trouwens 1 jaar. Geen mop. Ik zette die stap, omdat ik levensverhalen optekenen een ontzettend boeiend en waardevol idee vind. In de eerste plaats voor de persoon die zijn verhaalt vertelt, maar evenzeer voor de latere lezers van het boek. En ook omdat ik graag luister naar wat mensen bezighoudt of heeft beziggehouden. Dát is wat mij drijft. En moest ik daarvoor zo nodig zelfstandige worden? Blijkbaar wel, want er zijn geen bedrijven die hetzelfde aanbieden als ik en werknemers in dienst hebben. Natuurlijk is je eigen ‘baas’ zijn ook wel best leuk, omdat je alle touwtjes in handen hebt. Je beslist zelf hoeveel je werkt, hoeveel je besteedt aan opleiding en marketing, wat je zelf doet en uit handen geeft en wat je vraagt voor je diensten. Keerzijde van de medaille is dat je alleen bent om al die beslissingen te nemen en aan het einde van de maand ook nog het spreekwoordelijke schelleke op je boterham moet verdienen. En als het dan eens een tijdlang niet/slecht/minder zou gaan, is er geen ‘baas’ of ‘collega’ met de vinger te wijzen, maar kan je enkel de hand in eigen boezem te steken. Mijn eigen baas worden? Graag! Maar niet tegen elke prijs. Ik heb geen zin om financieel zwarte sneeuw te zien. Ik moet als ‘zelfstandige’ heel wat van mijn mogelijkheden aanspreken: ik ben zowel journalist, vormgever, communicatieverantwoordelijke, marketingspecialist, financieel expert, websitebouwster en -onderhoudster, ICT-medewerker, aankoopster, secretaresse én productontwikkelaar. Zoveel functies die ik tegelijkertijd moet vervullen: daarvoor wil ik een goed loon. Tegelijkertijd wil ik mijn product ook betaalbaar houden voor wie het aankoopt. Een niet zo makkelijk evenwicht. Maar ik doe mijn best. 😊 Tot slot. De titel van die Unizo-uitgave. Die kan beter. Wat dacht je van “Realiseer je droom/project”, “Vermarkt je idee” of “Van idee naar bedrijf”? Of simpelweg “Onderneem!”. Of deze motiverende “Ga ervoor!”. “Eigen verantwoordelijkheid eerst” kan ook, of lijkt die te veel op een slogan met een nogal politieke kleur? Blijkbaar toch nog niet zo makkelijk, zo’n goede titel bedenken. Jullie nog suggesties?  (c) Morebyless „Hoe gaat het met Boek van mijn Leven?”, is een vraag die me regelmatig wordt gesteld. Een fijne vraag om te krijgen, want het geeft aan dat mensen oprecht geïnteresseerd zijn in hoe het gaat met Boek van mijn Leven. Maar telkens begin ik mijn antwoord met een paar seconden stilte, meestal gevolgd door ‘goed’. Maar klopt dat wel? Wanneer gaat het ‘goed’? Ik laat alvast even de cijfers spreken, maar of die veelzeggend zijn?
ingaan op de berichten die Facebook voorstelt om te promoten, maar je via ‘promoties beheren’ moet gaan. En zo leren we altijd bij…
genereerde. Een opsteker.
Tot zover de cijfers. De aanvragen voor levensboeken komen niet in sneltreinvaart om me af, maar dat is ook niet nodig. Gezien de beperkte tijd (zo’n twee dagen per week, omdat ik nog halftijds werk) die ik maar in Boek van mijn Leven kan insteken, kan ik maximum één boek om de twee maanden afwerken, dus zo’n zes per jaar. Ik ben ook verrast door wat mensen me vragen, zoals eindredactie op teksten, sites maken, teksten uittypen en redigeren,… Niet wat ik initieel voor ogen had, maar waarom zou ik die vragen niet minstens overwegen en op enkele zelfs ingaan? Te start vasthouden aan je concept lijkt me geen goed idee, want je moet aanbieden waar er vraag naar is daarbij rekening houdend met wat je zelf wil en kan. Feit is dat werken voor Boek van mijn Leven me nooit te veel is en veel voldoening schenkt. Ik ben ontzettend fier op wat ik de voorbije maanden realiseerde en leerde heel wat over mezelf en het ondernemerschap. Maar wat dan precies, dat lees je in de onderstaande blog.  Zes maanden ben ik nu officieel zelfstandige in bijberoep. En sinds januari werk ik halftijds om Boek van mijn Leven voor te bereiden. Wat heb ik de voorbije maanden geleerd? Veel. Heel veel. Over mezelf én over ondernemen.
Over mezelf
Over ondernemen
Kortom: dat er véél meer bij komt kijken dan gedacht. Maar man/vrouw, wat is het leerrijk! En gevarieerd! En leuk om te doen! En wat een vrijheid. Ik denk niet dat ik het ‘zelfstandig zijn’ nog zou kunnen missen.  Het etiket dat ik bezoeker opgeplakt kreeg.  Barbele Kindt in een magazine waarin alle leden van BNI Waregem zich voorstellen. 45 seconden. Zoveel tijd krijg je om je bedrijf voor te stellen op een Business Netwerk International-vergadering. Ik ging als bezoeker mee van Barbele Kindt van Compagnon de Route, waar ik anderhalf jaar opleiding volgde en die lid is van het chapter – zoals een afdeling noemt – in Waregem. Doel van die wekelijkse vergaderingen van ondernemers –met ontbijt, want ze beginnen om 07 uur ’s morgens (toch in Waregem) – is om elkaar te leren kennen en gebruik te maken van elkaars netwerk. Dat mag je letterlijk nemen, want leden geven via papiertjes rechtstreeks aanbevelingen aan leden, bijvoorbeeld een bouwonderneming die weet van een klant dat hij of zij een schilder nodig heeft en de schilder aanwezig in het netwerk de contactgegevens van die klant geeft of hun klant die schilder aanraadt. In elk netwerk zit er van elke beroepscategorie maar één iemand, dus concurrentie is er niet. Het netwerk gaat uit van het “geven loont-principe”. Niet per se van de persoon aan wie je zelf gaf, maar van de groep of het netwerk van de leden van de groep. Maar goed. 45 seconden dus om Boek van mijn Leven voor te stellen. De eerste keer dat ik het thuis oefende zat ik aan twee minuten. Meer dan twee keer te lang. Ik bracht de tekst terug tot de essentie en kwam aan 45 seconden. Ik deed er uiteindelijk “voor echt” een minuutje over – denk ik, want ik heb niet gekeken hoeveel ik "over tijd" ben gegaan. Na 45 seconden ging er een belletje en had ik net het belangrijkste vernoemd (levensverhalen –baby’s/kinderen-volwassenen-cadeau van bedrijven aan werkgevers, belangrijke momenten in leven als verjaardag, huwelijksjubileum, pensionering). Ik maakte wat “overseconden” om mijn zoekvraag te stellen – gebruikelijk in de voorstelling – namelijk: wie wil er flyers helpen te verspreiden en wie kent mensen die een levensboek zouden willen laten schrijven? Na anderhalf uur zat de vergadering erop: er was niet alleen de 45-seconden voorstelling van alle leden, hun bezoekers en vervangers, maar één bedrijf stelde zich uitgebreid voor (lees: tien minuten), er was een Bingo waarbij leden zich engageren de komende tijd een één op één-gesprek aan te gaan, er werd bekeken hoeveel omzet er aan elkaar gegeven is en wat de activiteiten zijn de komende en maanden. Nadien kon – wie wou – verder ontbijten. Drie mensen kwamen me spontaan vertellen dat ze het een heel tof en origineel project vonden. Een boost voor het zelfvertrouwen! Een man – operation manager van een privé-rusthuizengroep – die als bezoeker mee was met een van de leden, zocht me op en zei dat er wel een mogelijke samenwerking inzat. Een verantwoordelijke voor een interimkantoor gaf me enkele waardevolle tips over waar ik mijn doelpubliek kon vinden. Kortom, een inspirerende vergadering. Benieuwd wat er nog uit de bus komt via deze vergadering. Goed nieuws is dat er ook in Gent drie “chapters” zijn. Twee “spaar” ik voor na mijn moederschapsrust. Aan eentje plan ik een bezoek binnen twee weken. Wordt dus vervolgd…  Het welkomstmapje dat we kregen en de visitekaartjes van (de meeste) aanwezige leden.  Factuur voor starterswebsite Weebly. Waar geef je als startend ondernemer met haast geen budget en nog geen inkomsten geld aan uit? Je hebt sowieso de driemaandelijkse kost van het sociaal verzekeringsfonds van 78.60 euro, dus 314,4 euro per jaar. Gelukkig zijn de investeringskosten voor Boek van mijn Leven quasi nihil:
Een van de goedkoopste middelen is een flyer. Die wou ik graag om te bussen hier in de buurt en in winkels/woon- en zorgcentra/bibliotheken/dokterspraktijken in de omgeving leggen. Geen idee of mensen überhaupt op basis van een flyer contact opnemen, maar ik vond het wel het proberen waard. Kwam daarbij dat ik dinsdag als bezoeker mee mag naar een Business Network International in Waregem-vergadering en ik flyers zou kunnen uitdelen onder de aanwezige ondernemers. Eerste vraag: besteed je het maken ervan uit en zoja, wat kost dat? Of maak je je flyer zelf? Ik koos voor het laatste. Eerst probeerde ik via het door vrienden-ondernemers aangeraden www.canva.com, maar die site biedt zo’n waaier aan designs aan dat je al een halve dag kan besteden aan het bekijken ervan. Gewoon eentje uitkiezen dan zonder ze te bekijken was de nieuwe strategie, maar dan merkte ik na een tijd dat hun afmetingen van flyers anders zijn diegene die ze in België aanbieden (van A4 tem A7). En als je extra faciliteiten wil, zoals een flyer met afmetingen die je zelf ingeeft, je je moet registeren. Geen probleem, maar ze hebben al meteen kredietkaartgegevens nodig, zodat ze na een maand 12 dollar kunnen factureren, omdat je gebruikt maakt van hun diensten. Daar heb ik geen zin in. Schlüss Canva dan maar (al moet ik toegeven dat ik het programma nog een paar keer opende en startte met een flyer omwille van de problemen hieronder vermeld).  De printer vandaag: gewillig om te kopiëren en printen! Maar niet toen het dus hoogdringend was gisteren.  De - volgens mij - enige echte handmatige invoerlade. Die dus ook geen kick gaf toen ik er papier inlegde. Zelf maken dan maar. De drukkerij waar ik de flyers wil laten drukken biedt een ontwerpprogramma aan op haar website. Maar wat blijkt na twee uur proberen, waaronder ook opnieuw moeten herbeginnen, ondanks dat ik mijn voorbeeld minstens zeven keer opsloeg? Het is een erg ongebruiksvriendelijk programma: je kunt geen titels kopiëren, als tekst in een blokje staat en je wil een deel van de tekst in het vet zetten, dan gaat dat niet. De tekst splitst zich niet automatisch als het einde van de flyer bereikt is, wil je ergens een blokje tekst tussen zetten, dan moet je alles eronder apart verzetten en schuift niet alles in groep op. Grrr! En het leek wel of Murphy ermee gemoeid was, want toen ik ongeveer klaar was en de pdf wou afdrukken, kreeg ik een blanco document. Bellen naar de drukkerij, maar daar kregen ze het pdf-document wel in alle eer en glorie te zien. Misschien proberen via andere webbrowser misschien, mevrouw? Ok. Via Internet Explorer alles openen dan maar. Gelukkig kreeg ik dan wel alles te zien. Wanneer ik wil afdrukken, lukt het echter niet. “Lade handmatige invoer leeg” blijft de printer halsstarrig herhalen! Ugh? Waar is de lade van de handmatige invoer in godsnaam? Ik steek papieren waar er normaal uitkomen, leg er op het kopieergedeelte en ook bovenaan de printer (wellicht het vak voor handmatige invoer), maar de boodschap blijft. De ‘automatische lade’ dan maar eens onder handen nemen: alle papier eruit, een deel van het papier er weer in, mij vergewissen dat het papier er goed in zit. Niets! En de tijd dringt, want ik moet bijna vertrekken op interview. Ik begin te prutsen in het menu van de printer en selecteer heel duidelijk ‘lade 1’ (de niet-handmatige) als lade voor kopiëren en printen. Effect nul. De gebruikshandleiding er maar bijhalen dan. Ondertussen tikt de tijd verder en begint mijn maag stilaan te protesteren. Eten zal waarschijnlijk in de auto moeten. Ik zoek op ‘handmatig invoeren”, maar krijg geen zoektermen. Hoe kan dat nu? Na wat zoeken in de gebruikershandleiding lees ik dat je sommige pdf’s blijkbaar beter als afbeelding afdrukt. Ah, zou het dat zijn? Bij de “geavanceerde printerinstellingen” kan ik dat blijkbaar aanvinken. TRrreeeut, hoor ik ineens – tot mijn groot genoegen. De printer is daadwerkelijk aan het werk gegaan. Probleem opgelost! Naar boven spurten (voor een zoveelste keer die voormiddag) en mijn flyervoorbeeld uit de printer halen.  Aaah! Eindelijk. Het pdf-documentje komt uit de printer gerold... Nu nog een paar keer nakijken en -lezen. Ik sta op het punt de bestelling door te sturen als ik opmerk dat een citaat te veel naar links sta. Opnieuw heropenen en bestelling volledig doorlopen. Oef! Gelukt! Of toch niet? Want wanneer ik wil betalen (60 euro voor 2500 A5-flyers, ik kan het bijna zelf niet geloven wat dat maar kost!), blijkt er te weinig geld op de rekening te staan. Later betalen?! Dat kan, maar de bestelling gaat pas in druk als je betaald hebt. Dat is dus geen optie. Een andere rekening nemen dan maar. 13u20. Ik had al bijna weg moeten zijn, snijdt snel wat kaas in blokjes en neem het armtierig al wat verhard sneetje brood (het andere was te hard om nog op te eten) mee en spring in mijn auto richting interview. Opdracht gelukt!
ps voor de curieuzeneuzemosterdpotten: een fotootje van de énige echte flyers krijgt u maandag te zien! Of later, samen met een verslagje van de netwerkbijeenkomst van dinsdag. ps 2: Wie plekken weet waar ik flyers mag/kan leggen, geïnteresseerde personen kent of mee kan helpen te verspreiden: u weet me te vinden!  (c) Martin Thomas/Flickr De site is al enkele weken ‘zo goed als af’, het mailtje dat ik naar familie, vrienden en kennissen wil sturen is dat ook. En toch talm ik. Ik wil de site nog eens helemaal doornemen en nalezen op foutjes, misschien nog een foto of twee toevoegen. En zou ik toch niet eerst nog snel een Facebookpagina maken of wachten op een logo? Ligt er een acute aanval van perfectionisme aan de basis, iets waar ik anders niet zo gevoelig voor ben? Of is het simpelweg uitstelgedrag? Dat laatste speelt me wel soms parten, dus kan er zeker voor iets tussen zitten.
Toch denk ik dat er iets anders speelt. Iets meer fundamenteels namelijk mijn ‘kind’ op de wereld zetten. Het aan iedereen kenbaar maken dat het bestaat en de bijhorende mogelijke kritiek die daarbij hoort. Niet dat ik mij die te sterk zal aantrekken, mijn motivatie is sterk genoeg om die aan te kunnen. Ik moet ‘Boek van mijn Leven’ loslaten, nu al, terwijl het nog maar een negental maanden echt deel uitmaakt van mijn leven (sinds ik in de zomer op het idee kwam, begin januari halftijds begon te werken en vanaf april officieel zelfstandige in bijberoep ben). Ik moet het loslaten, opdat het zijn weg zou kunnen vinden naar mensen. Want als de site alleen voor mij te zien is, is het moeilijk voor potentiële klanten er de weg naartoe te vinden. Als u dit leest, is de kop er echter af. Staat de site online te blinken. Ik hou mijn hart vast, maar ben tegelijkertijd erg benieuwd naar de reacties van mensen. Spannend is het alleszins wel! |
eveliNe coppin
Geïnteresseerd in mensen. Nieuwsgierig. Enthousiast. Kritisch. Empathisch. Zin voor initiatief. Kwaliteitsvol. Journalist. Levens-verhalenschrijver. Mama. Categorieën
Alles
|
RSS-feed